هخامنشیان (550-330 ق. م) که هنرهای فلزکاریشان همواره در نزد پژوهندگان هنر مورد بحث و گفتگو قرار گرفته، وارثان فرهنگ و تمدن و هنر اقوام پیشین ساکن فلات ایران بودند که پس از گسترش امپراتوری، به سرزمینهایی مانند بین النهرین و آسیای صغیر و مصر و غیره، به جلب هنرمندان آن سرزمین ها به مرکز حکومت خود نایل آمدند، توانستند هنرمندان آنان را در خدمت خود، در کارگاههای سلطنتی به کار جلب نمایند، منتهی این هنرمندان بطور آزادانه نمی توانستند به تولید آثار هنری با ایده های خویش بپردازند و بطوری که از آثار پدید آورده شده توسط آنان بر می آید آنان تحت نظر مدیریتی خاص به ایجاد و ساختن و پرداختن آثار هنری اقدام می کردند که کاملاً از نظر طرح ها و نقوش تزیینی خصلتی ایرانی داشت. یعنی بررسی های دقیق و کارشناسانه نشانگر این امر است که همه ظروف فلزی بازمانده از دوران هخامنشیان در مقایسه با آثار پیشینیان و همسایگان و کشورهای تابعه بطور نمایانی مشخص و متمایز است. در این رساله کوشش شده تا ضمن ارایه آثار بازمانده از هنرمندان بومی پیش آریایی و نیز آثار بازمانده مشابه کشورهای ضمیمه امپراتوری، آنها را با انواع فلزکاری هخامنشی مورد تطبیق و بررسی قرار داده و وجه تمایز و تأثیرپذیری و یا تأثیرگذاری از هنر دیگران و بر هنر دیگران را بطور مقایسه ای مشخص سازد. در این راستا اساس کار بر آثار موجود در دو موزه ی ملی ایران و رضا عباسی قرار داشته و عندالزوم به آثار معرفی شده در سایر موزه های جهان نیز توجه شده است. لذا نتایج حاصل در این پژوهش نشان دهنده آنست که هنر دوران هخامنشی تنها تلفیقی یا ترکیبی از هنرهای اقوام خودی و بیگانه نیست، بلکه توجه و ذوق و سلیقه و باورها و ذهنیت های خاص ایرانی در پدید آوردن آثار هنری بطور کلی متمایز از هنر پیشینیان و هم زمانان آنهاست که می توان آن را سبکی ایرانی- درباری (تجملاتی) با توجه به طبیعت گرایی آنان دانست، که سراسر عظمت، شکوه و جلال و جمال هنر با تنوع در اشکال و ا سلوب هنری در آثار بازمانده آنان، کاملاً متجلی است، همانطور که در سایر هنرها، مانند معماری و حجاری ها و نیز در نقوش برجسته کاخ ها به خوبی مشهود است.