همانطور که می دانیم، بخش عمده ای از معارف دین مبین اسلام از طریق ادعیه، زیارات و مناجات های وارده از معصومین? در اختیار ما قرار گرفته است. مناجات حضرت امیر? نیز از جمله آن ها می باشد، که گر چه دارای سلسله سند نیست اما با استناد به متن و همچنین سبک سخن گفتن ـ که با ادعیه دیگر کاملاً مشابهت و همخوانی دارد ـ انتساب آن به حضرت امیر? اثبات می گردد. آن چه در این مناجات به چشم می خورد، آیاتی است که به صورت عینی از متن شریف قرآن نقل شده و مضمون همه آن ها ترسیم صحنه های قیامت و بیان شدت اهوال آن روز عظیم می باشد. همچنین اسمای حسنای خداوند که ـ متناسب با آیات ـ در نهایت فصاحت و بلاغت آمده است. هدف من در نگارش این اثر که شرحی هر چند مختصر و در حدّ بضاعت اندک بر فرازهای این مناجات می باشد، این است که مباحث لغوی، همچنین تفسیری و تأویلی آن، مورد بحث و بررسی قرار گیرد. و در پایان نیز با توجه به روایات ذکر شده از تفاسیر مختلف در مورد آیات و اسمای حسنای به کار رفته در این مناجات به این نتیجه کلی دست می یابیم که نه تنها بطن آیات قرآن به معصومین? و دشمنان آنها باز می گردد بلکه تأویل اسمای حسنای الهی و آن چه از خود ائمه? تحت عنوان دعا و مناجات به ما رسیده نیز به ایشان و دشمنانشان باز می گردد. واژگان کلیدی: مناجات حضرت امیر?، سوال (مسئلت)، قلب سلیم، رحمت، اسماء حسنی