چکیده کودک، انسانی است دارای شخصیت حقیقی و حقوقی، در عین حال که موجودی ضعیف و ناتوان که نیازمند چتر حمایت همه جانبه پدر و مادر است. کودکان در خانواده رشد می‏کنند، تکامل می یابند و جامعه پذیر می‏گردند و در سیر زندگی با بسیاری از آسیب‏های اجتماعی آشنا می‏شوند. دوران کودکی اساس سلامت جسم و جان است. یک اشتباه ممکن است کودک را از مسیر سعادت خارج نماید. زیرا بزرگسالان با داشتن عقل و تجربه تا اندازه ای قدرت تشخیص و دفاع را دارند اما یک کودک هر سخن بی اساس و افسانه مسمومی که بشنود، می‏پذیرد و آثارش تا پایان عمر در ذهن او باقی می‏ماند. در اسلام مسئولیت سنگین پرورش کودکان بر عهده والدین است که البته در تمامی مراحل با وضع احکام و قوانین و توصیه ها و سفارشات اخلاقی، همواره قدم به قدم راه گشای والدین بوده است و برای حفظ سلامت جسمی و روحی و رشد و بالندگی کودک احکام و حقوقی برای قبل و بعد از تولد مقرر نموده است. منابع چهارگانه فقه اسلامی (شیعی) از جمله قرآن، عقل، سنت و اجماع علماء همگی استفاده از روش تنبیه در تربیت کودکان در صورت لزوم را تأیید می نماید. ولی قهری در اثر تقصیر، ضامن مسئولیت مدنی و مسئولیت کیفری خواهد بود.