تحولات نظام اقتصادی کشور نظیر اصلاحات ارضی و وقوع شهر نشینی سریع در سده چهارده سیر صعودی مهاجرت به سوی شهرهای بزرگ برای تامین کار و معاش را به دنبال داشته است که این نیز محدودیت زمین برای سکونت و فعالیت شهری را از یک طرف و روند روز افزون نیازهای مسکونی را از طرف دیگر را به ارمغان آورده است. به دنبال آن سازمان ها و نهادهای دولتی در قالب تعاونی و بخش خصوصی تامین نیازهای سکونتی کارگران و کارکنان گروههای متقاضی مسکن خود را در توسعه عمودی (آپارتمان سازی و انبوه سازی) جستجو کردند. در تبریز سابقه این شیوه مسکن سازی به سال 1347 بر می گردد. از آن زمان به بعد هر ساله مقادیر متنابهی از مسکن در شکل مجتمع سازی و انبوه سازی تولید شده که این امر در سالهای اخیر با همسویی سیاستهای دولت در زمینه تولید مسکن و تشویق سرمایه گذاران بخش خصوصی شدت بیشتری به خود گرفته است که در کنار خود مسایل و مشکلاتی از جوانب مختلف به ویژه فرهنگی و اجتماعی و رفاهی نظیر اشراف، پایین بودن سرانه ها و فضاهای خدماتی و عدم رعایت استانداردهای دیگر شهر سازی را به بار آورده است. لذا انجام تحقیقی علمی و کاربردی که به بررسی و ارزیابی معیارهای کالبدی، زیست محیطی، مدیریت بهره برداری، اجتماعی، فرهنگی استانداردهای شهر سازی در مجتمع های مسکونی از مجرای مدل «تحلیل سلسله مراتب» بپردازد و با ارائه راهکارهای علمی و عملی و موافق با شرایط محلی و منطقه ای، توجه دستگاه های ذیربط را جلب نماید، لازم و ضروری به نظر می رسد. این تحقیق در سه مرحله شناخت وضع موجود، تجزیه - تحلیل و نتیجه گیری و ارائه راه حل انجام گردیده که فصل اول آن به کلیات طرح تحقیق پرداخته، در فصل دوم پایه های نظری آورده شده و الگوی تحلیلی تحقیق هم عنوان فصل سوم را به خود اختصاص داده است. در فصل چهارم به موقعیت و ویژگیهای جغرافیایی شهر تبریز پرداخته شده است. در فصل پنجم داده های به دست آمده در این پژوهش، از مجرای مدل های تحلیلی مورد تجزیه و تحلیل قرار می گیرند. در فصل ششم فرضیات تحقیق مورد آزمون قرار گرفته و نتیجه گیری و راهکارهای پیشنهادی ذکر شده است.