با ظهور اسلام و تثبیت قدرت سیاسی مسلمانان در جزیره العرب ، سواحل جنوبی خلیج فارس که بر اثر سالها نفوذ و حاکمیت دولت های ایرانی دارای فرهنگی غالبا ایرانی بود ضمیمه قلمرو حکومت اسلامی مدینه گردید.با قرار گرفتن این ناحیه گسترده در یک واحد اداری ،سرداران خلافت مدینه توانستند با به کار گیری توانائی های مردمان بومی این نواحی در امر دریانوردی و آشنائی دیرینه ایشان با راه ها و جغرافیای طبیعی و سیاسی سواحل شمالی خلیج فارس ،مرز های جنوبی امپراتوری ساسانی را مورد یورش قرار دهند و نقشی مهم در گسترش قلمرو اسلام در خاک امپراتوری ساسانی ایفا کنند . حتی این مناطق سکوی پرشی شد برای گسترش اسلام در شبه قاره هند. محصور بودن این سرزمین ها در میان دریا و بیابان های خشک و سوزان پناهگاه مناسبی را پیش روی نیروهای گریز از مرکز قرار داد.شیعیان و فرقه های خارجی مسلک اباضیه و نجدات برجسته ترین این جریانات سیاسی و فکری هستند.خوارج در سایه حرکت های مسلحانه توانستند چند صباحی در سواحل جنوبی خلیج فارس کرو فری یابند و توجه همگان بویژه مورخان را به سوی خود معطوف کنند اما در گردونه روزگار اقتدار خوارج جزء درعمان در بقیه نواحی از میان رفت لیکن شیعیان با پرهیز از هرگونه حرکت ها ی مسلحانه و تحریک برانگیز ،تنها در سایه ی فعالیت های فرهنگی بقای خویش را حفظ نمایند.