در پژوهش حاضر رابطه ی بین ضریب سختی و استرس شغلی با عملکرد شغلی در اساتید هیأت علمی و کارمندان دانشگاه آزاد اسلامی واحد گچساران بررسی گردید. به همین منظور همه ی اساتید و کارمندان دانشگاه به عنوان نمونه ی آماری انتخاب شدند(223مرد، 55زن). ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش نیمرخ ضریب سختی (استولتز، 1997)، مقیاس استرس شغلی (فیلیپ ال رایس، 1992) و مقیاس عملکرد شغلی (پاترسون، 1992) بودند. برای تحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چند متغیره استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که خرده مقیاس های ضریب سختی (کنترل، پاسخگویی، دیرپایی) با عملکرد شغلی رابطه ی مثبت و معنادار(01/0p<)، خرده مقیاس های استرس شغلی (روابط بین فردی، وضعیت جسمانی، علایق شغلی) با عملکرد شغلی رابطه ی منفی و معنادار(01/0p<) دارند. در ضمن نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد همه ی ابعاد ضریب سختی به استثناء گسترش قدرت پیش بینی مثبت و معنی دار (56/0=r2) و همه ی ابعاد استرس شغلی قدرت پیش بینی منفی و معنی دار برای عملکرد شغلی دارد (41/0=r2). یافته های جانبی نیز حاکی از این بود که فقط در مقایسه عملکرد بر حسب نوع شغل در سطح (05/0) تفاوت معناداری به نفع کارمندان وجود دارد.