با توجه به ترافیک شهر تهران که افزایش جمعیت همواره در جهت تشدید آن در حال حرکت است و این که در اکثر مناطق شهر تهران عابر پیاده و عابر سواره همواره در حال ایجاد اختلال در حرکت یکدیگر هستند، نیاز به فرهنگ سازی در جهت ایجاد سازگاری بین عابران و ماشینها احساس میشود. این فرهنگ سازی نیازمند طراحی پیاده رو هایی است که بنحوی مطلوب با نیازهای عابرین پیاده هماهنگ باشند. با کمی توجه به محیط شهری تهران و بررسی بعد جامعه شناسی آن ، متوجه میشویم که اخیرا پیاده روی جایگاه خود را در میان افراد جامعه از دست داده است بطوریکه عبور بصورت پیاده در حال گذار به عبور سواره است و این برای افراد جامعه یک مزیت محسوب میشود. اکثر ما درک مشخصی از عابر پیاده نداریم خصوصا هنگام استفاده بسیار زیاد از خودرو کم کم فراموش میکنیم که حقوق عابرین پیاده را رعایت کنیم انگار که ذهن ما تعریفی برای پیاده و پیاده روی ، شهر و پیاده رو ندارد. همینطور توان تشخیص اتوبان از خیابان گاها از ناخوداگاه ما حذف شده است و مشخصا این امر از کیفیت زندگی شهری میکاهد . چرا که کاهش تعامل بین افراد در یک جامعه که عموما در سطح شهر انجام میگیرد با کاهش کیفیت زندگی شهری کمرنگ تر میشود. در اکثر جوامع با سطح بالای کیفیت زندگی ، تیمهای طراحی پروژه های شهری شامل طراحان شهری، مهندسان معماری، مهندسان طراحی منظر، طراحان صنعتی و طراحان گرافیک شهری میشود. این امر در تهران که بعنوان پایتخت ایران محسوب میشود و باید دارای ویژگیهای محیطی و شهری سازماندهی شده و منظمی باشد قابل اهمیت است.