درام به عنوان یکی از ابزارهای مهم جامعه پذیری در دنیای گذشته و حتی مدرن، با بازنمایی مسائل اجتماعی در قالب ادبیات نمایشی، عملاً نقشی برسازنده و ادعاساز را بر عهده دارد. همچنین درام به خاطر امکانات ویژه اش برای نمایش شرایط مسئله آمیز اجتماعی و افراد درگیر در آن، حوزه‏ای مطلوب برای مطالعات مسائل اجتماعی فراهم می کند. در این تحقیق، هدف اصلی بررسی بازنمایی مسائلی اجتماعی است که متون نمایشی اکبر رادی به مخاطبان ارائه می دهند. پرسش های اصلی پژوهش عبارتند از اینکه چه مسائل اجتماعی ایران در نمایشنامه های اکبر رادی مطرح گردیده و چگونه بواسطه عناصر و نشانه های نمایشی، این مسائل برساخته می شوند؟ و از سوی دیگر در پی چیستی و چگونگی رابطه ی میان آثار نمایشی و جامعه پیرامون نویسنده می باشیم. چارچوب نظری این تحقیق، در رسیدن به دو پاسخ نخست بر اساس رویکرد های نظری و الگوهای تحلیلی برساختگرایی مسائل اجتماعی "دانیلین لوزیک" و بازنمایی برساختی "استوارات هال" می باشد و جهت پاسخ به پرسش سوم، نظریه ساختارگرایی تکوینی گلدمن ، محور نظری تحقیق بوده است. تحقیق حاضر ضمن معرفی اندیشه های موشکافانه دانیلین لوزیک درباره مسائل اجتماعی و نظری? ساختارگرایی تکوینی گلدمن، می کوشد با استفاده از روش تحلیل محتوا، مفاهیم و الگوهای تحلیلی این دو نظریه پرداز را در بررسی متون نمایشی به کار بگیرد. یافته های پژوهش ضمن تأیید بازنمایی مسائل اجتماعی ایران در متون نمایشی اکبر رادی در قالب الگوهای تحلیل مسائل اجتماعی دانیلین لوزیک، بیانگر ادعاسازی در برساختن مسائل اجتماعی ایران در درام های اکبر رادی و وجود رابطه ای معنادار میان ساختار معنادار اثر و جهان اجتماعی پیرامون نویسنده است. در حقیقت نمایش نامه های رادی با بازنمایی مسائل اجتماعی جامعه و در قالبی نمایشی و نشانه شناسانه، در جهت برساخت مسائل اجتماعی گام برمی دارند. به نحوی که نویسنده با استفاده از عناصری نمایشی چون شخصیت و توضیحات صحنه ای و دیالوگ و کشمکش به برساخت شرایط مسئله دار اجتماعی و افراد درگیر در آن می پردازد. واژه های کلیدی بازنمایی، برساختگرایی، مسائل اجتماعی، ادبیات نمایشی، ساختارگرایی تکوینی، کشمکش دراماتیک