هنرمندان همواره در آثارشان متجلی می شوند، خاصه شعرا و نویسند گان، که آیینه ی هنرشان منعکس کننده ی احوال و شخصیت آنهاست. «عمادالدّین نسیمی» از شاعران عارف مسلک که در قرن نهم می زیست در نگاه کلی از دو منظر عرفانی و ادبی تحقیق و بررسی می باشد. او از پیروان حروفیه بوده ودارای مکتب خاص خود می باشد. نگرش او نیز مانند دیگر همفکران اوست که جهان ر ا به صورت حروف ترسیم کرده، و بر اساس آن به مسائل جهان می نگرند. عقیده غالب آنها چنین بود که معانی حقیقی حروف و کلمات قرآن بر آنها ظاهر شده است و در کل می توان گفت در این نحله ی عرفانی الوهیّت آخرین مرحله داستان نجات و هدایت بشر است که پیوسته تکرار و تجدید می شود . ساحه ی دیگر، همانا ساحت زبانی و ساختاری است که باید او را پیرو مکتب عراقی و بیشتر متمایل به سبک بینابین دانست. در مسایل ادبی بویژه بیان، او به تشبیه تمایل زیادی داشته، و درآرایه های بدیعی علاقه ی خود را به آوردن حسن تعلیل های دلپذیر نشان داده است، و چاشنی ایهام که دومین بسامد شعری عمادالدّین را تشکیل می دهد، همانا گیرایی سخنش را با توجه به قدرت شعری که دارد، از تک معنایی به چند معنایی رسانده است. در این پایان نامه کوشش شده است تا مجموعه ی اشعار عمادالدّین نسیمی از لحاظ ادبی و عرفانی مورد تحقیق و بررسی قرار گیرد.