چکیده: هدف: ضعف بینایی یکی از ده علل شایع ناتوانی است. بیش از دو سوم بالغین دچار مشکلات بینایی، سالمندان بالای 65 سال هستند. هدف این پژوهش تعیین رابطه کارکرد بینایی با کیفیت زندگی در سالمندان مراجعه کننده به درمانگاه های دولتی شهر بوشهر بود. روش بررسی: این طرح از نوع توصیفی - تحلیلی است که به روش مقطعی اجرا شده است. روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای بود. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های کارکردبینایی (vfq-25) و کیفیت زندگی (sf-36) استفاده شد. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی اسپیرمن ،آزمون من – ویتنی وکروسکال - والیس مورد بررسی قرار گرفتند . یافته ها: داده های گرد آوری شده از 173 آزمودنی با میانگین سنی 6.8 ±69.3 سال که 71.1% آنها مذکر بودند مورد تحلیل آماری قرار گرفت. نتایج نشان داد که میانگین کارکرد بینایی (17.24±67.82) و کیفیت زندگی (23.29±56.41) آزمودنی ها در حد متوسط بوده و رابطه مستقیم و معنی داری بین کارکرد بینایی و کیفیت زندگی سالمندان وجود دارد (0.0001 p< ) و این رابطه به رغم تغییر در متغیرهای سن، جنس، وضعیت تاهل و سطح تحصیلات حفظ می شود. افزایش سن، نداشتن همسر و بیسوادی، همبستگی کارکرد بینایی با کیفیت زندگی را افزایش می دهد. نتیجه گیری: ارائه خدمات پیشگیری، غربالگری، درمان، و توانبخشی بینایی به سالمندان، خصوصا گروه های در معرض خطر فوق، توصیه می شود.