موضوع اصلی این مطالعه شناخت علل فرار دختران از خانه و سنجش ارتباط آنها با ویژگی های جمعیتی – اجتماعی و اقتصادی دختران فراری ساکن در مراکز مداخله در بحران تهران بوده است. چشم اندازهای نظری مختلف در خصوص عوامل موثر بر فرار دختران مورد بررسی قرار گرفته و پاره ای از آنها از قبیل نظریه های تضاد، رانده شدن، فشار ساختاری، تبعیض جنسیتی و بی سازمانی اجتماعی جهت تدوین الگوی نظری و فرضیات در چارچوب نظری تحقیق مورد استفاده قرار گرفته اند. جامعه آماری 134نفر دختر فراری ساکن در مراکز سطح یک و دو مداخله در بحران سازمان بهزیستی در شهر تهران هستند که شامل 50 نفر دختر فراری 12 تا 20 ساله ساکن در مراکز سطح 2( محرمانه) و 84 نفر دختران فراری ساکن در مراکز شهید نواب و شهدای دولت آباد تهران هستند و به علت محدود بودن به صورت کل شماری مورد مطالعه قرار گرفتند. روش تحقیق پیمایش و ابزار مورد استفاده پرسشنامه بوده است. تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی انجام شده است. از آزمون همبستگی پیرسون برای بررسی ارتباط متغیرهای مستقل با متغیر وابسته میزان بروز رفتارهای مرتبط با فرار در دختران فراری استفاده شده است و داده های حاصل از پژوهش به صورت جداول فراوانی و مشخص کنند های مرکزی و پراکندگی و همچنین نتایج آزمون همبستگی ارائه شده است. یافته ها نشان می دهد که بیشترین آمار فرار بین سنین 16 تا 20 سال بوده است. این دختران به لحاظ پایگاه اقتصادی اجتماعی خانواده جزء اقشار متوسط به پایین جامعه بوده و به طور میانگین یک سوم از آنها تبعیض، فقر عاطفی و خشونت خانگی را در خانواده خود تجربه کرده اند. بین میزان تبعیض در خانواده، میزان خشونت در خانواده، عدم روابط عاطفی در خانواده و میزان فساد و انحراف در خانواده با میزان فراری بودن دختران سطح یک ارتباط مستقیم و معنادار وجود دارد. بین میزان تبعیض در خانواده، وضعیت اقتصادی خانواده، میزان خشونت در خانواده، عدم روابط عاطفی در خانواده و میزان فساد و انحراف در خانواده با میزان فراری بودن دختران سطح دو ارتباط مستقیم و معنادار وجود دارد.