با توجه به اینکه هنرنگارگری ایرانی به رغم گسستهای تاریخی و آمیختگی سنتهای غیرمتجانس، کمابیش در استمرار روح فرهنگی و جوهر زیبا شناسی ازپیوستگی و تداوم نسبی برخوردار بوده است، لذا در این تحقیق که به روش کتابخانه ای جمع آوری شده است، هدف اصلی، بررسی علل گرایش نگارگران ایرانی به سوی طبیعت گرایی اروپایی است، که این جریان، از اواسط دور? صفوی آغاز شده است و در دوران زند و قاجار به اوج خود میرسد، به طوری که می توان اوج طبیعت گرایی را در آثار کمال الملک مشاهده کرد. دوران اوج و شکوفایی نگارگری ایرانی که ریشه در هنر مانوی دارد، از قرن هفتم ه شروع شده و تا قرن یازدهم ادامه می یابد. این دوره با تسلط مغولان آغاز شده و با سالهای حکومت تیموریان و دوران اوج حکومت صفویه مقارن می باشدو در این ادوار نقاشان و نقاشی تحت حمایت شاهان در کارگاه های درباری قرار گرفته و مکتبهای اصیل نقاشی ایران شکل می گیرد. اما از دوران شاه عباس اول در قالب مکتب اصفهان، به دلیل ارتباط با غرب و آشنایی ایرانیان با هنر اروپا و حضور هنرمندان اروپایی در ایران،هدایای اروپائیان به شاهان صفوی، حضور ارمنیان در اصفهان و نقاشیهای کلیساهای جلفا، گسست ادبیات و نقاشی، روگردانی شاهان صفوی از هنر، ضرورت تحول نقاشی در شرایط اجتماعی و فرهنگی به خصوص در زمان شاه عباس دوم و ورود عکاسی به ایران جملگی سبب ایجاد تجربه جدیدی در نقاشی ایران شد، که منجر به گرایش به سوی اسلوبهای طبیعت پردازانه غربی شد. و فضا سازیهای تمثیلی نقاشی ایرانی به دست فرا موشی سپرده شد.