پژوهش حاضر در ابتدا سعی بر آن دارد که به بررسی رابطه بین هوش های چند گانه دانشجویان ترجمه و موفقیت ترجمه ادبی و غیر ادبی آنها را پردازد و سپس مشخص کند کدام یک از هوش های چندگانه بهتر می تواند عملکرد افراد را در ترجمه پیش بینی کند. بدین منظور 200 دنشجوی ارشد رشته مترجمی زبان انگلیسی شامل 152 زن و 48 مرد، برای شرکت در این پژوهش انتخاب شدند، اما به دلیل عدم همکاری کامل برخی ار شرکت کنندگان این تعداد به که 117 نفر کاهش یافت. جهت همگن سازی شرکت کنندگان از نظر سطح بسندگی زبان انگلیسی، از آنها خواسته شد تا به سئوالات قسمت خواندن آزمون بسندگی زبان انگلیسی ( تافل، 2004) پاسخ دهند. سپس از آنها خواسته شد که به سوالات پرسشنامه هوش های چندگانه (نسخه ترجمه شده پرسشنامه میداس) پاسخ دهند. برای سنجش توانایی ترجمه شرکت کنندگان نیز، از آنها خواسته شد دو پاراگراف انگلیسی (شامل یک متن ادبی و یک متن عام یا غیر ادبی) را به فارسی ترجمه کنند. سپس ترجمه ها را دو متخصص در امر ترجمه، جهت بررسی صحت و سلاست، بررسی و نمره گذاری کردند. داده های بدست آمده وارد نرم افزار spss 19 گردید. از روش پیرسون برای محاسبه همبستگی بین نمرات حاصل از پرسشنامه هوش های چندگانه و نمرات متون ترجمه شده استفاده شد. از تحلیل رگراسیون نیز استفاده شد تا مشخص شود کدام یک از هوش های چندگانه بهتر می تواند عملکرد افراد را در ترجمه پیش بینی کند. نتایج بدست آمده از تحلیل آماری همبستگی یر روی داده های این پژوهش نشان داد که بین برخی از هوش های چندگانه (هوش زبانی و هوش اجتماعی) شرکت کنندگان و موفقیت ترجمه آنها رابطه معناداری وجود دارد. نتایج تحلیل رگراسیون نیز نشان داد که موفقیت ترجمه در سطح دقت و صحت توسط هوش های اجتماعی و موسیقیایی قابل پیش بینی است. همچنین مشخص شد که موفقیت ترجمه را در سطح سلاست و کیفیت بیان متن می توان توسط هوش زبانی و هوش فضایی پیش بینی کرد. موفیت ترجمه در سطح کلی نیز توسط هوش اجتماعی و هموش فضایی قابل پیش بینی شناخته شد. نتایج این پژوهش در زمینه های مختلف مربوط به مطالعات ترجمه از جمله آموزش و یادگیری ترجمه، ارزشیابی ترجمه، بازار کار ترجمه و استخدام مترجمان کاربردی است.