برای یادگیری زبان خارجی کسب چهار مهارت زبانی ( گفتار- شنیدار- نوشتار و خواندن ) لازم است که دستیابی به این چهار مهارت به وسیله ی ابزار زبانی ( آوا- واژه و دستور ) به دست می آید. در این میان جایگاه و نقش دستور قابل بحث است . برخی ادعا می کنند که انسان زبان خارجی را یاد می گیرد که گرامر آن زبان را یاد گیرد و برخی دیگر عقیده دارند که بایستی دستور در یادگیری زبان کنار گذاشته شود به این معنی که یادگیری زبان بدون دستور انجام شود . در این پایان نامه به این دو دیدگاه و همچنین دیدگاه و نظریه های دیگر در رابطه با جایگاه و نقش دستور در یادگیری زبان پرداخته می شود.