بذرکاری به عنوان یک روش کارآمد بیولوژیک در احیاء و اصلاح مراتع تخریب یافته بسیار حائز اهمیت است. اما در این رابطه جوانه زنی و استقرار گراس های بومی به دلیل جوانه زنی کم، تولید گیاهچه های ضعیف و عوامل محدود کننده طبیعی همواره با مشکل مواجه بوده است و از تکنیک های مختلف تیمار بذر جهت رفع این مسائل بهره گرفته شده است. تابش دزهای پایین پرتو گاما بر بذر در جهت افزایش جوانه زنی، رشد گیاهچه، افزایش مقاومت در برابر تنش های محیطی و افزایش تولید به طور وسیعی بکار گرفته می شود. تحقیق حاضر استفاده از تیمار پرتودهی با دزهای 15، 20، 30، 50، 100 و 150 گری را بر بذر 2 گونه مهم از جنس bromus شامل br.inermis وbr.tomentellus رامورد بررسی قرار داد. بدین منظور آزمایشی در قالب طرح کاملا تصادفی طراحی و بذور پرتودهی شده در شرایط آزمایشگاه و گلخانه کشت شده و پارامترهای جوانه زنی در آزمایشگاه، سبزشدگی، رشد و تولید، وضعیت فیزیولوژیک و کیفیت علوفه گیاهان رشد یافته در گلخانه ارزیابی شد. بر اساس نتایج حاصل از این بررسی دز 15 گری در گونه br.inermis بیشترین تاثیر مثبت را بر پارامترهای سبزشدگی، رشد و تولید، مقدار کلروفیل و وضعیت فیزیولوژیک گیاه داشت. همچنین در رابطه با گونه br.tomentellus نیز تیمار بذز با دز30 گری سبب افزایش رشد ریشه و تولید بیشترین بیوماس زمینی شد. در هر 2 گونه دزهای 100 و 150 گری سبب بروز تاثیر منفی و کاهش جوانه زنی و سبزشدگی، رشد، فتوسنتز و تعرق شد. بعلاوه در رابطه با محتوای پروتئین محلول در هر 2 گونه با افزایش شدت پرتودهی مقدار پروتئین محلول نیز افزایش یافت. در رابطه با غلظت پرولین تیمار پرتوهی بذر br.inermis سبب کاهش معنی دار (01/0>p) غلظت پرولین شد به طوری که بین تیمار شاهد و 15 گری اختلاف معنی دار وجود نداشت و با افزایش شدت پرتو غلظت پرولین از تیمار 20 گری روند کاهشی نشان داد، اما در گونه br.tomentellus پرتودهی اثر معنی دار بر غلظت پرولین نداشت. در رابطه با کیفیت علوفه 2 گونه نیز نتایج حاصل نشان دهنده عدم وجود اختلاف معنی دار بر پارامترهای کیفیت علوفه تحت تاثیر تیمار پرتودهی بذر بود. همچنین مقایسه پارامترهای جوانه زنی و سبز شدگی نشان دهنده اثر معنی دار شرایط کشت بر پارامترهای مورد بررسی بود و شرایط کشت گلخانه ای سبب کاهش مقادیر درصد، سرعت جوانه زنی و افزایش میانگین زمان جوانه زنی شد، لذا برای نتیجه گیری کلی در رابطه با جوانه زنی نتایج کشت گلخانه ای مد نظر قرار گرفت. در نتیجه گیری کلی تیمار 15 گری برای گونه br.inermis و تیمار 30 گری برای گونه br.tomentellus توصیه می شود.

بیماری های وابسته به تخریب میلین در ماده سفید مغز یکی از فراوان ترین بیماری های سیستم عصبی مرکزی می باشند. افزایش تکثیر سلول های پیش ساز الیگودندروسیتی از طریق جای گزینی سلول های بنیادی یا تحریک درون زاد آن ها به واسطه فاکتورهای نوروتروپ یکی از روش های کارآمد درمانی در آینده می باشد. فاکتور مهارکننده لوسمی (lif) یک سیتوکین نوروتروپیک می باشد، که در شرایط درون و برون تنی سبب تکثیر و حفظ خاصیت چندقوه-زایی سلول های بنیادی عصبی و جای گزینی محدود سلول های آسیب دیده می شود و بر توانایی سلول های الیگودندروسیت در بیوسنتز میلین تأثیر دارد. با این حال به دلیل محدودیت-هایی چون روش تزریق پیچیده در مغز، عدم توزیع مناسب در بخش های آسیب دیده، موثرنبودن تزریق محیطی به دلیل عدم امکان عبور آن ها از سد خونی مغزی و یا هضم با پروتئازهای سرم، شناسایی مکانیسم های مولکولی کامل این ترکیبات به ویژه در بخش های آسیب دیده به منظور استفاده بالینی محدود می باشد. در مطالعه حاضر به منظور ارزیابی بیان اختصاصی پروتئین lif در سلول های عصبی بنیادی بر تکثیر و تعداد سلول های الیگودندروسیت جسم پینه ای و نیز تغییرات بیان ژن های موثر در بیوسنتز میلین، مدل موش ترانس ژن با بیان بالای lif تحت پروموتور ژن نستین و با استفاده از روش انتقال ژن به-واسطه بیضه (tmgt) تولید گردید. نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد، که بیان اختصاصی بالای lif تحت پروموتور نستین در موش های صحرایی ترانس ژنیک همراه با افزایش تعداد سلول های الیگودندروسیت در ساختار جسم پینه ای، افزایش رونویسی ژن های مرتبط با سنتز میلین شامل mbp و plp و افزایش ضخامت میلین در اطراف اکسون های این ناحیه بود. نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد، که بیان اختصاصی بالای lif در سلول های بنیادی عصبی اثرات مطلوبی بر شاخص های بیوسنتز میلین در جسم پینه ای داشته و می توان از این روش در آینده به منظور درمان اختلالات عصبی توأم با تخریب میلین استفاده نمود.