چکیده کانون اصلاح و تربیت می تواند صرفاً جایی برای نگهداری کودکان به منظور تحمل مجازات حبسشان باشد یا محلی برای ترمیم رابطه گسسته آنها با جامعه. رابطه ای ترمیم یافته، کودک را قادر می سازد ضمن رعایت هنجارها نیازهایش را به نحو شایسته ای برآورده سازد. لازمه ترمیم این رابطه، شناخت کودک بزهکار، توانمند سازی و مشارکت دادن وی در تصمیم گیری هاست. شنیده شدن صدای کودکان بزهکار، مدیریت نگرش او به جهان و حضور موثرش در تصمیم گیری ها ابزارهایی برای تحقق اصول فوق می باشند. پژوهش عملی ـ مشارکتی با تأکید بر این اصول، روشی مناسب در بازگرداندن کودک بزهکار به جامعه است. پژوهش حاضر با تلاش برای اجرایی کردن راهکارهای فوق در پی ثبت مداوم اجرای یک پژوهش عملی ـ مشارکتی در کانون استان خراسان شمالی می باشد، و در عمل توانست به این کودکان کمک کند تا بتوانند خود و نگرش های خود را بهتر بشناسند و همچنین وضعیت موجودشان و نوع نگاه بیرونی به بزه و بزهکار را بهتر درک کنند. گامهای خوبی در جهت شناساندن بیشتر این کودکان به مسئولان برداشته شد. محدودیت های اجرایی انجام پژوهش در محیط کانون شناسایی و تلاش شد اجرای برنامه پژوهش در کنار این محدودیت ها مدیریت شوند