آزمایشی به صورت کرت های خرد شده بر پایه ی بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار به منظور ارزیابی اثر محدودیت آب و مقادیر مختلف کود نیتروژن روی عملکرد و اجزای عملکرد ذرت در سال 1390 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه تبریز اجرا گردید. تیمارهای آبیاری در چهار سطح (i1، i2، i3 و i4: به ترتیب آبیاری مطلوب پس از 70 میلی متر تبخیر از تشتک تبخیر کلاس a، قطع آبیاری در مرحله گلدهی، مرحله پر شدن دانه و در مراحل گلدهی و پر شدن دانه) در کرتهای اصلی و مقادیر مختلف کود نیتروژن در چهار سطح شامل n1 (شاهد)، n2 (100 کیلوگرم در هکتار)، n3 (200 کیلوگرم در هکتار) و n4 (300 کیلوگرم در هکتار) در کرت های فرعی قرار گرفتند. نتایج حاصل آزمایش نشان داد که محدودیت آب در مراحل مختلف زایشی با کاهش شاخص کلروفیل برگ و افزایش فلورسانس برگی منجر به کاهش قطر بلال، طول بلال، ردیف دانه در بلال، وزن دانه در بلال، تعداد دانه در ردیف بلال، وزن صد دانه، عملکرد بیولوژیکی، شاخص برداشت و عملکرد دانه شد. با افزایش سطوح نیتروژن شاخص کلروفیل برگ و کارآیی فتوشیمیایی فتوسیستم دو افزایش یافت که منجر به افزایش اجزای عملکرد و عملکرد دانه در واحد سطح گردید. با افزایش سطوح نیتروژن و تنش کم آبی در مراحل زایشی درصد روغن کاهش، ولی درصد پروتئین افزایش یافت. مقادیر پروتئین و روغن در دانه نیز بر اثر محدودیت آب کاهش یافتند. تغییرات عملکرد و اجزای عملکرد تحت تاثیر تیمارهای آزمایش، نشانگر آن است که آبیاری مطلوب و مصرف 300 کیلوگرم نیتروژن در هکتار بر سایر تیمارها برتری داشته و می-تواند در شرایط آب و هوایی منطقه برای دستیابی به حداکثر عملکرد دانه ذرت مورد استفاده قرار گیرد.