با ایجاد و توسعه صنعت هوانوردی بازرگانی و افزایش جابجایی مسافر مابین کشورها، به مرور دولت ها نیاز به تدوین حقوق هماهنگ و یکپارچه بین المللی را احساس کردند. این حقوق که تعیین کننده حدود مسئولیت متصدیان حمل هوایی می باشد، به مرور متأثر از تغییر شرایط اقتصادی و پیشرفت تکنولوژی ناگزیر از تغییر گردید. مبحث تأمین پوشش های بیمه هوایی از جمله مقوله هایی است که همواره به دنبال بروز خسارت و از زمان تدوین اولین کنوانسیون بین المللی هوایی مطرح بوده است، اما با توجه به عدم امکان ارزیابی صحیح ریسک و طراحی پوشش متناسب با حقوق مترتبه، تا زمان تدوین کنوانسیون مونترال1999 الزامی در خصوص تأمین پوشش بیمه هوایی در اسناد بین المللی تبیین نگردید. بنابراین در بخش اول ابتدا به بررسی کنوانسیون ورشو1929، پروتکل های الحاقی و کنوانسیون تکمیلی منضم به آن و کنوانسیون مونترال1999 از نقطه نظر تغییرات مهم می پردازیم. سپس در بخش دوم، به بررسی شرایط ایجاد مسئولیت و معافیت از آن و در نهایت حدود مسئولیت متصدی حمل در قبال مسافر، بار مسافر و کالا در نظام ورشو و کنوانسیون مونترال1999 می پردازیم و در بخش سوم با ترسیم دیدگاه حقوقی دولت ها در روند الزام اخذ پوشش بیمه هوایی از سوی متصدیان حمل و نقل، وضعیت پوشش های بیمه هوایی علی الخصوص در ایران را مورد بررسی قرار می دهیم. در نهایت در بخش چهارم به ارائه پیشنهادهای لازم در خصوص مسائل مطرح در زمینه تأمین پوشش بیمه هوایی و بررسی حقوقی کفایت آن در اسناد بین المللی اقدام می نماییم.