همگام با سرعت در حال رشد خلاقیت و نوآوری های آموزش زبان به ویژه ظهور روش ارتباطی آموزش زبان? بسیاری از مدارس زبان با بازاندیشی آموزش و پرورش خود? برای گنجاندن فعالیت های ارتباطی، وزمینه ی شخصی سازی شده به شیوه های سنتی خود به روز رسانی شده اند. با این حال، مدارس ایرانی در این زمینه آهسته پیش رفته اند. از این رو، هدف عمده ی پژوهش حاضر برداشتن یک گام در پر کردن شکاف بین نظریه های آموزشی نو ظهور و تحقق عملی آنها در دبیرستانها است. در این رابطه? مطالعه ی حاضر تحت یک چارچوب ترکیبی به بررسی عملی بودن و اثرات ترکیب اصول ارتباطی شخصی سازی شده به خصوص فعالیت های ارتباطی به برنامه درسی سنتی موجود در دبیرستانها می پردازد. برای این منظور، 240 نفر 15-18 ساله از 3 پایه ی دبیرستان (یعنی، پایه 1، 2 و 3) به 6 گروه آزمایش و شاهد تقسیم بندی شده اند تا این پژوهش چهره ی یک مطالعه نیمه تجربی ببخشد. قبل از اجرای کار، به منظور همگن سازی شرکت کنندگان? 3 آزمون پایا و بر گرفته از برنامه درسی مدرسه برای هر سطح مجزا در میان شرکت کنندگان توزیع شد. سپس? شرکت کنندگان تجربی، طی ده جلسه به طول یک ساعت و نیم آموزشی را دریافت کردند که در طی آن برخی از فعالیت های ارتباطی قابل اجرا به تمرینات سنتی موجود در کتاب های درسی دبیرستان افزوده شده بود. هدف از این اقدام نه تدوین یک روش جدید به معنای حقیقی آن بلکه اسقرار یک روش ترکیبی به منظور افزایش توانایی ارتباطی بوده است. علاوه بر این، به منظور تعقیب تغییر احتمالی درنگرش گروه های تجربی در واکنش به برنامه ی اجرا شده، نظرات آنها از طریق روش چند گزینه ای، توسط تست نگرش / انگیزه گاردنر (1985) (قبل و بعد ازاجرای برنامه) همراه با مصاحبه های نیمه ساختار یافته، جمع آوری شد. در نتیجه، داده های کیفی با داده های کمی همراه شدند تا منجر به ارائه نتایج قابل اطمینان تر شود. مجموعه ای از آزمون های تجزیه و تحلیل تی - تست از آزمون های پایای پس از آزمایش و نگرش / انگیزه نتایج قابل توجهی را به همراه داشت که مواق برنامه ی اجرا شده در این مطالعه بود. افزایش انگیزه و نگرش مثبت نسبت به روش خاص دنبال شده در این مطالعه از نتایج این پژوهش بود. تغذیه کلاس درس با این یافته هاممکن است منجر به تشویق معلمان و دانش آموزان در استقبال از اصول ارتباطی برای ایجاد کلاسهای زبان پربار تر و جالب تر در دبیرستان ها شود.