یکی از پایه های اقتصادی کشور ایران را شرکت تعاونی تشکیل می دهند، داشتن نیروی انسانی توانمند و کارآمد بنیاد ثروت و دارایی های حیاتی برای این موسسات به حساب می آیند، بنابراین ضروری است که بخش تعاون برای جذب افراد با ایجاد زمینه های مساعد منجر به ارتقاء توانمندی نیروی انسانی شود و موجبات افزایش تولید، اشتغال و رشد اقتصادی و اجتماعی جامعه را فراهم آورد. اهداف این پژوهش بررسی عوامل موثر بر توانمندی اعضاء تعاونی های کشاورزی و سنجش سطح توانمندی اعضاء می باشد. این مطالعه به شیوه پیمایشی انجام شده و از زمره تحقیقات کاربردی است. جامعه آماری تحقیق شامل کلیه اعضای تعاونی های کشاورزی استان کرمانشاه است. نمونه آماری تحقیق شامل 221 نفر اعضای تعاونی ها می باشند که با استفاده از جدول مورگان و کرجسی محاسبه گردید. مهمترین ابزار تحقیق در پژوهش حاضر پرسشنامه است، پرسشنامه مورد استفاده براساس پیش نگاشته های تحقیق تهیه و روایی صوری و پایایی آن بررسی گردیده است. در تحلیل داده های علاوه بر روش های توصیفی از تحلیل عاملی برای شناسایی عامل های کلیدی در توانمندسازی اعضاء استفاده شده است. برای سنجش سطح توانمندی اعضاء از 30 گویه در قالب طیف لیکرت استفاده شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد سطح توانمندی اعضاء 18 درصد خیلی قوی، 46 درصد قوی، 21 درصد متوسط، 12 درصد ضعیف و 3 درصد خیلی ضعیف است. در بخش دیگری از تحقیق مشخص گردید متغیرهای سطح تحصیلات اعضاء، مقدار زمین کشاورزی اعضاء سرمایه تعاونی، درآمد اعضاء، مقدار تولید اعضاء، تعداد دوره های آموزشی اعضاء، جایگاه اجتماعی اعضاء و سابقه کار اعضاء با توانمندی اعضاء ارتباط معنی داری دارند. همچنین نتایج تحلیل عاملی نشان داد توانمندی کشاورزان با عضویت در تعاونی عمدتاٌ در حوزه فردی اتفاق افتاده است. در پایان با توجه به نتایج تحقیق پیشنهاداتی ارائه شده است.