هدف از پژوهش حاضر مقایسه شیوه های مختلف خودگفتاری انگیزشی-آموزشی و نوع تکلیف بر خودکارآمدی جسمانی، عملکرد و یادگیری بود. بدین منظور 96 نفر از دانش آموزان با دامنه سنی 13-18 سال به طور داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. تحقیق از نوع آزمایشی و به روش نیمه تجربی بود و در سه مرحله اکتساب، یادداری و انتقال انجام شد. از تکلیف سرویس ساده والیبال به عنوان تکلیف قدرتی و پرتاب دارت به عنوان تکلیف دقتی استفاده شد. 48 نفر از آزمودنی ها در تکلیف سرویس ساده والیبال و 48 نفر در تکلیف پرتاب دارت شرکت کردند. برای هر تکلیف در ابتدا یک مرحله پیش آزمون جهت همسان سازی انجام شد و بر اساس آن، آزمودنی ها به 4 گروه 12 نفری تقسیم شدند طوری که تفاوت معنی داری بین 4 گروه وجود نداشت. سپس به طور تصادفی به گروه های خودگفتاری انگیزشی، خودگفتاری آموزشی، خودگفتاری ترکیبی و تمرین جسمانی نام گذاری شدند. طی 10 جلسه اکتساب آزمودنی ها با تکرار عبارات خودگفتاری مربوط به گروه خود به تمرین پرداختند. 48 ساعت بعد از برگزاری آخرین جلسه اکتساب، آزمون یادداری برگزار شد. سپس آزمون انتقال نیز برگزار گردید. به منظور ارزیابی خودکارآمدی جسمانی آزمودنی ها، پرسشنامه خودکارآمدی جسمانی رایکمن در اولین و آخرین جلسه توسط آزمودنی ها تکمیل گردید. نتایج تحقیق نشان داد که در جلسه پیش آزمون هیچ تفاوت معنی داری در هیچ یک از دو تکلیف پرتاب دارت و سرویس ساده والیبال بین آزمودنی های 4 گروه وجود نداشت (0.934, p= 0.990 p=). اما در هر دو تکلیف در مراحل اکتساب، یادداری و انتقال بین 4 گروه تحت مطالعه تفاوت معنی دار وجود داشت (0.05p<). علاوه بر این بین امتیازات خودکارآمدی جسمانی گروه ها در دو تکلیف در مراحل پیش آزمون و پس آزمون تفاوت معنی دار وجود نداشت. یافته ها نشان داد که شیوه های مختلف خودگفتاری با توجه به نوع تکلیف موثر می باشد. همچنین شیوه ترکیبی نیز در شرایط مختلف تمرینی حائز اهمیت می باشد.