یکی از عوامل مهم در هر صنعت به ویژه گردشگری، کمک به صنعت و دولت در برنامه ریزی و پیشی بینی زیر ساختها به منظور رشد و موفقیت آن است. حال نقش سرمایه گذاری در این میان، عاملی است که می تواند تحقق ایجاد زیر ساخت ها را در هر دو بخش خصوصی و دولتی به همراه داشته باشد. مساله تامین مالی در کشورهای در حال توسعه و کمتر توسعه یافته به دلیل توانایی دولت ها و ظرفیت ناکافی برای تحقق پروژه ها به ویژه در گردشگری مشکل های فراوانی را به همراه داشته است. زمانی که نیاز به اطمینان از تحقق پروژه های زیربنایی یک کشور پیرو سیاست گذاری ها و برنامه ریزی های دقیق صورت پذیرفته برای اجرای استراتژی های آشکار شود، مقوله تامین مالی و شیوه های تامین بودجه مورد نیاز این پروژه ها جایگاه بسیار ارزشمندی پیدا خواهد نمود. آشنایی ناکافی بانیان پروژه ها با روش های تامین مالی مناسب، شرایطی را رقم زده است که نه تنها بسته های مالی در پروژه ها از رنگ و بوی مناسبی برخوردار نیست، بلکه اغلب، دیدگاه کارشناسی نیز در آن وجود ندارد. ماهیت چند بخشی گردشگری، سرمایه گذاری ها در این صنعت بزرگ را به یک باید تبدیل نموده است و توانایی ناکافی سرمایه پذیران (بانیان) برای ایجاد زیرساخت ها و روساخت ها به دلیل حجم بالای ریالی و ارزی آن می تواند به مشکلی بزرگ تبدیل شود که شایسته است توجه موشکافانه به شیوه تامین مالی پروژه ها در بخش گردشگری به عنوان جزء جدایی ناپذیر بسته های امکان سنجی و طرح های توجیحی و همچنین برنامه های کسب و کار صورت پذیرد. سرمایه گذاران بخش گردشگری نیز همانند بسیاری از بخش ها در جستجوی روش های بهینه تامین مالی و پیشبرد عملی پروژه های تعریف شده هستند. هدف این پایان نامه پاسخ به پرسش هایی است که بیانگر مشکل های مالی پروژه های گردشگری و شناسایی استراتژی مناسب برای تامین مالی آنهاست. برای این مهم از یک سو تامین مالی پروژه محور به عنوان ساختاری برای تامین مالی پروژه های بزرگ زیر بنایی با رویکرد تامین مالی شرکتی مقایسه می گردد. از سوی دیگر ابزار تامین مالی bot بین بخش خصوصی با ایجاد بسترهای مناسب دولت که gsppp نام گذاری شده است، در مقایسه با سایر ابزارهای تامین مالی در این رویکرد مورد بررسی قرار می گیرد.