این تحقیق به بررسی تأثیرآموزش برنامه ریزی چند بعدی بر کاهش پرخاشگری کودکان 5 تا 6 ساله پیش دبستانی شهرستان کرج می پردازد. جامعه آماری تحقیق حاضر را کلیه دانش آموزان پیش دبستانی شهرستان کرج تشکیل می دهند. گروه نمونه از طریق روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای انتخاب است. به این ترتیب که از بین پیش دبستانی های شهرستان کرج، یک مرکز و از مرکز مزبور یک کلاس، تصادفا به عنوان نمونه انتخاب گردید. از کلاس هم تعداد 15 نفر به صورت تصادفی در گروه آزمایش و 15 نفر دیگر در گروه کنترل قرار گرفتند. سپس طی 8 هفته و هر هفته 2 جلسه (در مجموع 16 جلسه) برنامه ریزی چند بعدی بر روی گروه آزمایش اجرا شد و گروه گواه روند متداول آموزش را دنبال نمود. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه پرخاشگری ویژه کودکان (بررسی روایی و پایایی توسط واحدی و همکاران) قبل و بعد از اجرای جلسات استفاده شد. برای تحلیل داده ها نیز از تحلیل کوواریانس و آزمون تعقیبی توکی استفاده گردید. پژوهش حاضر به دنبال پاسخ این سوال بود که آیا از طریق برنامه ریزی چند بعدی می توان پرخاشگری را در کودکان پسر کاهش داد؟ نتایج تحلیل آماری داده های پژوهش نشان داد که آموزش برنامه ریزی چند بعدی در کاهش پرخاشگری کودکان پسر تاثیر مثبتی دارد. پس بخش های مختلف برنامه ریزی چند بعدی بر کلیه ابعاد پرخاشگری (فیزیکی، کلامی، ارتباطی و کنشی) موثر بوده و تفاوت معناداری بین داده های قبل و بعد از اجرای برنامه وجود دارد.