سیاست مداران جهت اقناع و تغییر افکار و رفتار مردم از تدبیر های بسیاری استفاده می کنند. راهبرد های گفتمانی، آنچنان که در رویکرد گفتمان تاریخی مطرح شده، و تدبیرهای نفوذ، آنگونه که در نظریه نفوذ مطرح گردیده، از جمله راهبرد هایی هستند که همه ی سیاست مداران، بخصوص کاندیداهای ریاست جمهوری، جهت پیشبرد اهدافشان مکررأ به کار می گیرند. علیرغم استفاده ی گسترده از این تدبیر ها در گفتمان سیاسی، مطالعات بین زبانی بسیار کمی، در صورت وجود، به بررسی چگونگی کاربرد این راهبرد ها در سخنرانی کاندیداهای ریاست جمهوری پرداخته اند. به همین منظور، تحقیق حاضر بر اساس مدلی تلفیقی از تدبیر های نظریه نفوذ و راهبرد های مکتب گفتمان تاریخی به بررسی و تحلیل سخنرانی کاندیداهای ریاست جمهوری ایران (1388) و آمریکا (1387) پرداخته است. در این تحقیق، سخنرانی ها هم از نظر کمی و هم از نظر کیفی تحلیل شدند، و مشخص شد که تفاوت معناداری بین کاندیداهای ایرانی و آمریکای در زمینه ی کاربرد این تدبیر ها وجود ندارد. این تحقیق همچنین نشان داد که کاندیداهای پیروز (احمدی نژاد و اوباما) راهبرد های تملق و تشدید را بیش از رقیبان خود و تقریبا در یک اندازه بکار بردند