ملات خودتراکم روانی بیشتری نسبت به ملات سنتی دارد‍‍‍، تحت وزن خود جاری شده و نیازی به ویبره کردن برای ملات ریزی ندارد. از عواملی که بین ملات سنتی با ملات خودتراکم تفاوت ایجاد می کند استفاده از روان کننده ها می باشد. بتن علاوه بر دارا بودن مقاومت و دوام مناسب باید از کارپذیری مناسب نیز برخوردار باشد تا حمل و نقل، بتن ریزی، جای دهی و پرداخت آن امکان پذیر بوده و تا حد امکان به سهولت انجام گیرد. بنابراین استفاده از مواد افزودنی برای دستیابی به مشخصات رفتاری مورد نظر متداول است. مواد افزودنی می توانند به صورت جامد یا مایع مصرف شوند که حالت مایع آن بیشتر متداول است. زیرا مایع سریعتر و به صورت یکنواخت تر در جریان مخلوط نمودن ملات پخش می شود. فناوری نانو به عنوان ماده افزودنی نقش بسزایی در بتن دارد. کاربرد نانو ذرات در صنعت ساختمان در سازه های اصلی باعث افزایش خواص مکانیکی نمونه ها شده است. فناوری نانو قادراست مواد را تااندازه ای کوچک کند که با دوباره سازی آنها بتوان مواد و فناوری های جدیدی را به دنیا عرضه نمود. از نظر دوام برای ملات خود تراکم سخت شده یکی از موضوعات قابل توجه، مقاومت در مقابل خوردگی فولاد، تهاجم کلرید ها و دیگر عوامل شیمیایی می باشد. با توجه به خصوصیات ویژه ملات خودتراکم شامل قابلیت پر کنندگی،قابلیت عبور و قابلیت پایداری تأثیرمواد افزودنی شیمیایی بر روی این خصوصیات توسط آزمایش های نظیر جریان اسلامپ (slump-flow)و قیفv(v-funnel) سنجیده می شوند. هدف از این پژوهش بررسی کاربرد فناوری نانو در ارزیابی خواص مکانیکی و دوام ملات خودتراکم با استفاده از نانو ذرات fe2o3، cuo وsio2 می باشد تا با استفاده از آن بتوان راهکارهای مناسب در جهت افزایش مقاومت فشاری و خمشی و بهبود کارایی و دوام ارائه نمود.