این پایان نامه به بررسی انواع پاسخ های بیماران در گفتمان پزشک و بیمار می پردازد. داده های این تحقیق از طریق ضبط مکالمه 50 بیمار زن در رده سنی 20-30 سال که به یک پزشک متخصص زنان مراجعه کرده بودند گردآوری شده است. پس از ضبط مکالمات، این مکالمات پیاده سازی شده و بر اساس چارچوب روش های پاسخ زبانی استایلز (1992) تحلیل شده اند. برای این منظور هر پاره گفتار دو مرتبه رمزگشایی شده است: یک بار با توجه به صورت ساختاری و بار دیگر با توجه به معنای ارتباطی. برای اعمال طبقه بندی بر روی داده های فارسی، گروه جدیدی با عنوان «عدم تصدیق» به انواع قبلی اضافه شد. نتایج تحقیق نشان داد که پاسخ های گروه «تصدیق» بیشترین بسامد را در داده های گردآوری شده از بیماران داشتند و بعد از آن گروه «فاش سازی» با اختلاف کمی در رده دوم قرار داشت. گروه های «پرسش» و «تصحیح» به ترتیب در رده های سوم و چهارم قرار گرفتند. گروه های «عدم تصدیق»، «شرح»، «مشورت» و «تأیید» و «بازتاب» هم به ترتیب در رده های بعدی قرار گرفتند. همچنین نتایج نشان داد که اگرچه پاسخ های گروه «فاش سازی» بیشترین اطلاعات را درباره بیماری در اختیار پزشک می گذارد اما پرسش هایی که خود پزشک با توجه به بیماری می پرسد، بیشترین تأثیر را درک بیماری توسط پزشک دارد.