منونایت های صلح طلب گروه عمده آناباپتیست های قرن شانزدهم میلادی هستند که پس از نابودی «برادران اشتراک گرای هاتری» و دسته های تندرو و خشونت طلب، عمده ترین باقیمانده آن جنبش محسوب می شوند. نام این کلیسا از یکی از رهبران آن به نام منو سیمونز اقتباس شده است که نقش بسیار مهمی در تثبیت و سازماندهی جناح صلح طلب آناباپتیسم داشته است. آمیش ها که به علت رفتار و ظاهر متفاوت خود دسته معروفی از آناباپتیست ها هستند از شاخه های کلیسای منونایت ها هستند. وجه تمایز اصلی این کلیسا با کلیسای کاتولیک را می توان در منحصر دانستن مرجعیّت به کتاب مقدس، نفی خشونت، برداشت متفاوت از مراسم عشای ربانی، غسل تعمید بزرگسالان و نفی تعمید کودکان و نفی سلسله مراتب کلیسایی دانست. عمده ترین وجه ممیّزه آن ها با پروتستان ها تأکید بر لزوم داشتن زندگی مریدانه بر اساس الگوی تعالیم و رفتار مسیح، نحوه تفسیر کتاب مقدس، امتناع از سوگند یاد کردن و عدم مقاومت دانست است. شیوه پژوهش انجام این پایان نامه به شیوه کتابخانه ای و عمده منابع آن اینترنتی بوده است. در چندین مورد با متخصصان منونایتی تماس هایی صورت گرفته و از نظرات آنها هم استفاده شده است. این پایان نامه در دو بخش تنظیم شده است. در بخش اول در چندین فصل ابتدا ریشه های آناباپتیسم و عوامل و شخصیت های دخیل در پیدایش آن بررسی شده اند و سپس تاریخ مبسوطی از آناباپتیسم ارائه شده و در آخر هم به شرایط کنونی منونایت ها که عمدتاً در آمریکای شمالی ساکن هستند اشاره شده است. در بخش دوم در دو فصل ابتدا اعتقادات آناباپتیست ها و تمایزات آن ها با دیگر مسیحیان توضیح داده شده و سپس برای اطلاع دقیق خوانندگان از اعتقادات منونایت ها متن کامل یک اعترافنامه منونایتی آورده شده است.