مفهوم «آخرالزمان» و ظهور موعود، از مهم ترین مباحثی است که در ادیان بزرگ دنیا، به معنای آخرین دوران حیات بشر و قبل از برپایی قیامت به کارمی رود. در فرهنگ اسلامی، آخرالزمان، دوران ظهور مهدی موعود (ع) و تغییرات بنیادین آفرینش را شامل می شود و دین زرتشت به چهار دوره ی سه هزار ساله تقسیم می شود که در هزاره ی آخر دوره ی چهارم، فرشگرد (نوسازی) صورت می گیرد. در این میان در آیین زرتشت و دین اسلام، نجات بخشی مهمترین مقوله ای است که در پایان زمان صورت می گیرد. در هر دو دین مورد بررسی، نشانه های ظهورمنجی، شامل تغییر در نظام طبیعت، انحرافات اخلاقی در زمینه های فردی و اجتماعی، فساد اقتصادی و سیاسی و از همه مهمتر بدعت در دین، می باشد. با ظهور منجی تغییرات اساسی در کل نظام آفرینش صورت گرفته، همه ی آشفتگی ها از میان رفته، جهان سامان می یابد و جامعه ی آرمانی ایجاد می گردد. شباهت های اعتقاد به منجی گرایی در دو دین توحیدی اسلام و زرتشت به حدی است که کمتر اختلافی می توان در آن یافت. پژوهش حاضر، در صدد است به صورتی علمی و روشمند مفهوم آخرالزمان و نجات بخشی را در متون مقدس آیین زرتشت و دین اسلام به طور مفصل، مورد بحث و بررسی قرار داده و وجوه تشابه و موارد اختلاف آنان را بیان نموده و به یک نتیجه گیری معقول و منطقی دست یازد.