فضاها و عرصه های عمومی یکی از عناصر ضروری و اساسی زندگی روزمره شهری و مهم ترین بخش شهرها به شمار می روند، در این میان پارک های شهری به عنوان بخش مهمی از فضاهای عمومی و بازنمود زندگی مدرن شهری، محیط هایی برای لذت، تفریح، گذران اوقات فراغت، زندگی اجتماعی و تبادل فرهنگ، افکار، دیدگاه ها، عقاید و نظرات هستند. در دوران معاصر با افزایش فردگرایی، عملکرد اجتماعی بسیاری از فضاهای عمومی از جمله پارک های شهری ازبین رفته است، لذا توجه به محیط کالبدی پارک ها به عنوان محملی برای بازیابی همجواری از دست رفته انسان ها، در جهت نزدیکتر کردن آنان به یکدیگر و جبران بخشی از تعاملات اجتماعی از دست رفته اهمیت بیشتری یافته است. این پژوهش با هدف شناسایی ابعاد کالبدی موثر بر اجتماع پذیری پارک های شهری، قصد دارد با سازگاری هرچه بیشتر شرایط کالبدی و معنایی محیط پارک های شهری منطبق بر نیازها و خواسته های کاربران فضا، پارک ها را تبدیل به فضایی جامعه پذیر سازد. لذا پس از بررسی سوابق موضوع در بخش مبانی نظری، با استخراج شاخص های موثر با آزمون فرضیه محدوده مورد مطالعه از طریق نظرسنجی ارزیابی گردید. در بخش نظرسنجی پاسخ دهندگان به صورت تصادفی ساده، به تعداد 384 نفر انتخاب گردیدند. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری spss و بوسیله ضرایب همبستگی تک متغیره و چندمتغیره تحلیل گردیدند و روابط معنادار بین متغیرهای دخیل در اجتماع پذیری، استنباط گردیدند. براساس نتایج به دست آمده از پرسشنامه ها، بین شاخص های کالبدی که معیارهای نفوذپذیری و دسترسی، بدنه ها و جوانب، منظر و عناصر گیاهی، خدمات و مبلمان، مدیریت، کاربری های همجوار را شامل می شود و مطلوبیت اجتماع پذیری در فضای پارک های شهری ارتباط معناداری وجود دارد. به معنای این که با ارتقای ویژگی های کالبدی پارک های شهری، اجتماع پذیری نیز بهبود خواهد یافت. بین شاخص های معنایی محیط نیز که معیارهای سرزندگی، خاطره، آسایش و راحتی، زیبایی، ایمنی و امنیت را دربرمی گیرد و اجتماع پذیری پارک های شهری همبستگی ارتباط معنادار وجود دارد.