در پژوهش حاضر 79 رت نر در 8 گروه با شرایط استاندارد 12 ساعت نور و 12 ساعت تاریکی همراه با آب و غذا به شرح زیر تقسیم شدند: 1- گروه فعالیت استقامتی شنا کردن (s) 2- استقامتی-شنبلیله با دوز میزان 87/0 گرم در کیلوگرم (0.87 g/kg) (sf2) 3- گروه استقامتی- شنبلیله با دوز میزان 74/1 گرم در کیلوگرم (1.74 g/kg) (sf1) 4- گروه شنبلیله با دوز میزان 87/0 گرم در کیلوگرم (0.87 g/kg) (f2) 5- گروه شنبلیله با دوز میزان 74/1 گرم در کیلوگرم (1.74 g/kg) (f1) 6- گروه گلی بنکلامید (g) 7- استقامتی-گلی بنکلامید (sg) 8- گروه کنترل دیابتی (0.5 میلی لیتر سالین به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) (c). رت ها با تزریق 60 میلی گرم در کیلوگرم استرپتوزوسین رقیق شده در 1ml بافر سیترات سدیم (0.1m, ph 4.5) دیابتی شدند. 7 روز پس از تزریق و 12 ساعت ناشتایی، در صورتی که میزان گلوکز خون در حالت استراحت بیش از 300 mg/dl بود به عنوان دیابتی در نظر گرفته می شدند. تمرین استقامتی به صورت شنا کردن به مدت 6 هفته، هفته ای 5 روز و روزی 1 ساعت در یک تانک پلاستیکی با ابعاد (150cm×90cm×70cm) با درجه حرارت آب به میزان 28±1°c انجام شد. گلی بنکلامید در هر وعده به میزان 0.5 میلی گرم بر کیلوگرم (0.5 mg/kg, orally) به رت ها داده شد. عصاره شنبلیله، داروی گلی بنکلامید و محلول سالین به مدت 6 هفته به صورت خوراکی و با استفاده از gastric gavage وارد معده گروه ها شد. پس از پایان 6 هفته پروتکل، رت ها با اتر بی هوش شده و نمونه های خونی به طور مستقیم از قلب حیوان گرفته شد و به میزان 30000 دور در دقیقه به مدت 10 دقیقه سانتریفیوژ شد و پلاسمای مربوطه جهت سنجش میزان آدیپونکتین پلاسما، لپتین پلاسما، انسولین و گلوکز پلاسما به آزمایشگاه منتقل شدند. برای ارزیابی میزان مقاومت انسولین مقدار گلوکز و انسولین در حالت ناشتا اندازه گیری و در فرمول زیر قرار داده شد: 50/22 ÷ غلظت گلوکز پلاسما (میلی مول بر لیتر) × غلظت انسولین پلاسما (میلی واحد بر دسی لیتر) = مقاومت انسولینی نتایج نشان داد که تمرین استقامتی در کنار دیگر روشهای درمان دیابت، روشی مفید بوده و می تواند در پیشگیری و درمان بیماری های متابولیکی مثل دیابت مفید باشد