در سال های اخیر، سرمایه گذاری در پورتفولیوی بین المللی به عنوان ابزاری مفید برای کسب سود در بازارهای سرمایه بین المللی مورد توجه قرار گرفته است. یکی از ویژگی های تنوع سازی بین المللی پورتفولیو، ایجاد فرصت های سرمایه گذاری با بیش ترین بازده ممکن و کم ترین مقدار ریسک می باشد تا به این ترتیب بر مزایای پورتفولیوهای متنوع داخلی بی افزاید. بازارهای نوظهور، با ارائه بازده بیش تر نسبت به بازارهای توسعه یافته از جذابیت بسیاری برای سرمایه گذاران بین المللی برخوردارند؛ اما با افزایش هم جمعی بازارها، میزان این منافع رو به کاهش است. بررسی های انجام گرفته در مورد پیشینه تحقیق نشان می دهد که اکثر مطالعات انجام شده در مورد بازارهای نوظهور (بالاخص در منطقه جنوب شرقی آسیا) به بررسی هم جمعی در سطح کشورها می پردازند و توجه اندکی پیرامون هم جمعی بازارها در سطح صنایع صورت گرفته است. بنابراین، در این تحقیق به بررسی امکان انتفاع از تنوع سازی بین المللی پورتفولیو در سطح صنایع بازارهای جنوب شرقی آسیا می پردازیم. در این پژوهش از شاخص ftse در سطح صنایع کشورهای مالزی، اندونزی، تایلند، کره جنوبی، چین، تایوان، سنگاپور و هنگ کنگ و داده های هفتگی بانک اطلاعاتی دیتا استریم از ابتدای سال 2000 تا نیمه اول 2012 استفاده شده است. ابتدا با استفاده از الگوریتم ژنتیک چند هدفه، پورتفولیوهای بهینه از میان سکتورهای مشترک میان کشورها انتخاب می شوند. سپس، وجود روابط بلندمدت میان صنایع موجود در پورتفولیوهای مذکور و نیز پورتفولیویی از میان صنایع غیرمشترک، بررسی می شود. اما پیش از اجرای تست هم جمعی، لازم است داده ها از لحاظ وجود ریشه واحد مورد بررسی قرار گیرند. نتایج آزمون های ریشه واحد زیووت- اندروز و لامزداین- پاپل نشان می دهد تمام سریهای زمانی در پورتفولیوهای مذکور از درجه یک مانا هستند. در نهایت، تست ژوهانسن و ژوهانسن- ژوسلیوس اجرا می شود و نتایج آن حاکی از عدم وجود روابط هم جمعی میان صنایع در پورتفولیوهای ایجاد شده می باشد. این بدان معناست که سرمایه گذاران می توانند از تنوع سازی بین المللی پورتفولیو در سطح صنایع بازارهای کشورهای مورد مطالعه در جنوب شرقی آسیا سود برند.