درک سطح آموزش کنونی زنان، بدون تردید مستلزم شناختی جامع و اساسی از وضعیت آن ها در ادوار پیشین است. بنابراین با استمداد از مدارک و شواهد متقن، فهم مطلوبی در این خصوص حاصل می گردد که با این شیوه، اتخاذ تصمیماتی صحیح، پیرامون بهبود جایگاه فعلی آن ها امکان پذیر خواهد شد. بر این مبنا، شناسایی کیفیت آموزش و پرورش زنان دوران قاجار، نه تنها پرده از زوایای تاریک و مبهم برمی دارد، بلکه پاسخگوی بسیاری از سوالات خواهد بود. مطابق مستندات و منابع موجود، و با رویکردی توصیفی- تحلیلی مشخص می گردد در فضای حاکم بر اجتماع عصر قاجار، هیچ اعتنایی به جایگاه و پایگاه اجتماعی زنان نمی شد؛ به گونه ای که نهادهای سیاست گذاری عملاً فاقد هرگونه برنامه ی مدونی جهت تربیت و آموزش آن ها بودند. گویی از منظر صاحبان قدرت، تنها کارکرد اصلی زنان، رسیدگی به امور منزل و مراقبت از فرزندان بود. از سویی دیگر علمای کهنه کار، نسبت به مقوله ی آموزش زنان، نظر خوشایندی نداشتند و به راه های گوناگون عقاید خود را به توده ی مردم انتقال می دادند. مردم نیز، به تبع آن القائات نادرست، از تحصیل زنان و دختران به شدت جلوگیری می کردند؛ اما این شرایط، با ارتقای سطح فکری- فرهنگی توده ی مردم در جریان ارتباطات رو به گسترش با غرب و جنبش مشروطیت تغییر یافت و ضرورت امر آموزش زنان، به عنوان عاملان اصلی انتقال مفاهیم صحیح اخلاقی و آموزشی به کودکان شان، کاملاً احساس گردید. تا این که میسیونرهای خارجی و اصلاح طلبانی همچون میرزا حسن رشدیه، که جزء پیشقدمان در امر مدرسه سازی بودند، در تلاشی بی وقفه بستر مناسب جهت تحصیل دختران و زنان را فراهم نمودند. آن ها اقدام به افتتاح موسسات متعدد آموزشی کردند و با اسلوب نوین آموزشی، طرحی نو درافکندند. به این طریق بود که زمینه ی رشد و بالندگی دختران و زنان به نحوی مطلوب، مهیا گردید و زنان در پرتو علم و دانش، توانمندی های خویش را در عرصه ی اجتماع به ثبوت رساندند.

نظام نوین آموزشی به مهارت های معلم جهت یادگیری عمیق تمرکز ویژه ای شده است و تاکید متخصصان تعلیم و تربیت همواره بر این نکته ها می باشد که فرایند یاددهی – یادگیری نیازمند تقویت مهارت های تدرس معلمان است. تحقق اهاف آموزشی و تدریس با کیفیت در گرو برنامه ریزی و طراحی برای تدریس است که این امر به کمک طرح درس ایجاد می شود چرا که طرح درس به معلم کمک می کند تا برای یادگیری هر چه بهتر فراگیران برنامه ریزی داشته باشد و به اهداف آموزشی جامه ی عمل بپوشاند . دراین راستا این تحقیق با هدف «بررسی میزان مهارت معلمان دوره های ابتدای، راهنمایی و متوسطه مناطق نوزده گانه شهر تهران در طراحی یک جلسه «تدریس» است. جامعه آماری شامل معلمان دوره های ابتدایی، راهنمایی و متوسطه مناطق نوزده گانه آموزش و پرورش شهر تهران است و نمونه آماری با استفاده از جدول مورگان شامل 300 معلم، شامل معلمان دوره های ابتدایی، راهنمایی و متوسطه مناطق نوزده گانه آموزش و پرورش شهر تهران است که از هر دوره طبق نمونه برداری هدفمند صد معلم انتخاب شد. مناطق نمونه برداری 18، 16، 15، 13، 10، 8، 5، 4 می باشد. روش پژوهش حاضر روش توصیفی است و برای تجزیه و تحلیل داده ها از تی تک گروهی با استفاده از نرم افزار spss انجام گرفته است. نتایج تحقیق نشانگر آن است که 1- معلمان در تدوین هدف کلی برای تدوین طرح درس مهارت دارند. 2- معلمان در تدوین هدف جزئی برای تدوین طرح درس مهارت ندارند. 3- معلمان در تدوین هدف رفتاری برای تدوین طرح درس مهارت ندارند. 4- معلمان در تعیین روش تدریس مناسب با اهداف رفتاری برای تدوین طرح درس مهارت ندارند. 5- معلمان درتعیین روش ارزشیابی مناسب با اهداف رفتاری برای تدوین طرح درس ومهارت ندارند. 6- معلمان در تعیین روش مواد و وسایل آموزشی مناسب با اهداف رفتاری برای تدوین طر درس مهارت ندارند. 7- معلمان در تعیین زمان بندی مناسب با اهداف رفتاری برای تدوین طرح درس مهارت ندارند. 8- معلمان در تعیین محیط یادگیری منساب با اهداف رفتاری برای تدوین طرح درس مهارت ندارند. 9- در نهایت اینکه معلمان مهارت لازم برای طراحی یک جلسه تدریس را ندارند.