سدهای بتنی قوسی از جمله سازه هایی هستند که با توجه به فاجعه آمیز بودن شکست احتمالی آن ها، ارزیابی ایمنی مستمر آن ها اهمیت فراوان دارد. یکی از مهم ترین پارامترها در بررسی پایداری این سازه های مهم در طول زلزله، شناخت توده ی سنگ پی و تکیه گاه ها و بررسی تأثیر آن در پاسخ سدها به تحریک زلزله می باشد. در این تحقیق پاسخ لرزه ای سد بتنی قوسی مالپاسه با در نظر گرفتن ضعف موجود در پی آن که شامل یک توده ی ضعیف در تکیه گاه چپ و یک گسل غیر فعال در پایین دست سد است مورد بررسی قرار گرفته است. در تحلیل ها از سه توده ی ضعیف با مشخصات متفاوت استفاده شده است. تحلیل ها تحت سه بارگذاری مولفه ی زلزله میدان نزدیک منجیل- آببر انجام شده است. در این تحقیق از مدل ترک پخشی ثابت برای بررسی رفتار غیرخطی بدنه ی سد استفاده شده است. در تحلیل ها اندرکنش دینامیکی سد و مخزن با احتساب تراکم پذیری سیال مخزن و شرایط مرزی جاذب مخزن لحاظ شده و معادلات آن با استفاده از مدل نوسانی حل شده است. اندرکنش خاک و سازه در نظر گرفته شده و همچنین رفتار غیرخطی پی با مدل دراگر- پراگر مدل شده است. در تحلیل ها پی به صورت بدون جرم لحاظ شده است. نتایج نشان می دهند در تحلیل های غیرخطی در مقایسه با تحلیل های خطی، جابه جایی تاج سد و بیشینه ی تنش های فشاری افزایش می یابند ولی محدوده ی تنش های کششی در آن کم تر می شود. در تحلیل های غیرخطی با ضعیف تر شدن توده ی ضعیف تکیه گاه چپ، جابه جایی تاج سد و بشینه ی تنش های فشاری افزایش می یابد. همچنین این روند باعث افزایش محدوده ی تنش های کششی می شود. ضعیف شدن توده، افزایش ترک خوردگی بدنه ی سد را به همراه دارد که در آن تراکم ترک خوردگی در سمت راست سد بیش تر می شود. نتایج نشان می دهند که وجود گسل در پی، باعث افزایش بیشینه ی تنش های فشاری و تنش های برشی سد می شود. همچنین وجود گسل در کنار توده ی ضعیف باعث افزایش جابه جایی 2 تا 5/4 برابری در راستای ثقل، نسبت به حالت بدون گسل می شود. وجود گسل باعث تشدید کرنش های پلاستیک در تکیه گاه می شود. احتساب رفتار گسل باعث تغییر الگوی ترک خوردگی بدنه ی سد می شود؛ به طوری که المان های مرکزی سد و المان های بیش تری از قسمت زیرین سد دچار ترک خوردگی می شوند ولی در میزان درصد ترک خوردگی تغییر زیادی ایجاد نمی کند.