سازمان جهانی تجارت برای رسیدن به اهداف رشد اقتصادی سریع ،بازار محور کردن تجارت ،حذف موانع در تجارت ونهایتا" توسعه ی پایدارکشورهای جهان بنابر اصولی از قبیل رفتار کلی مبتنی بر دولت کامله الوداد ،رفتار ملی ،آزاد کردن تجارت از طریق برداشتن موانع به وسیله مذاکرات،شفاف نمودن مقررات در سال 1994 تاسیس شد. مقررات سازمان جهت رسیدن به این اهداف همان موافقت نامه های سازمان می باشد که عبارتند از: موافقت نامه های چند جانبه راجع به تجارت کالا،موافقت نامه عمومی تعرفه و تجارت1994، موافقت نامه کشاورزی... موافقت نامه ارزشگذاری گمرکی کالا که جزءضمیمه1 سند تاسیس سازمان جهانی تجارت می باشد وبه صورت خودکار برای کشورهای عضو سازمان لازم الاجرا می باشد و نحوه ی ارزشگذاری گمرکی کالا را وفق مقررات سازمان تشریح ،تا در نهایت میزان حقوق وعوارض گمرکی متعلق به کالا(ی وارداتی) تعیین گردد.روشهای تعیین حقوق وعوارض گمرکی بر مبنای تعیین ارزش کالا تا قبل از مقررات سازمان جهانی تجارت شیوه های گوناگونی از جمله ارزشگذاری طبق کنوانسیون بروکسل،ارزشگذاری در مقررات دور توکیو و...پیموده که نهایتا" ارزشگذاری کالا طبق موافقت نامه اجرای ماده 7 گات 1994 (ارزشگذاری گمرکی کالا) را می توان سازگارترین وعادلانه ترین شیوه دانست.اصل پایه ای بر اساس این شیوه ارزش معاملاتی یا قیمت واقعا" پرداخت شده (روش اولیه) می باشد وچنانچه بر اساس این روش نتوان ارزش کالا را مورد ارزیابی قرار داد سایر روش های ارزشگذاری عبارتند از:ارزش معاملاتی کالای همسان ، ارزش معاملاتی کالای مشابه ارزش استنتاجی یا قیاسی ،ارزش محاسباتی وروش انعطافی می باشد. جمهوری اسلامی ایران که به دنبال عضویت در سازمان جهانی تجارت می باشد ،قوانین گمرکی خود را برای رسیدن به این مهم در سال 1390 اصلاح نموده ولی متاسفانه تنها با بیانی بسیار مختصر وکلی شیوه های ارزشگذاری گمرکی کالا را طی چند ماده ابراز داشته است.