هدف اصلی پژوهش حاضر،آزمونفرضیه بارو (1978) در زمینه اثر مخارج دولت بر نرخ بهره واقعی، برای ایران است. مشکل عملی در این جا رسیدن به نرخ بهره واقعی است.برای پیشبرد کار، نخست به کمک یک مدل بهینه یابی بین دوره ای تقریبی مناسب برای نرخ بهره واقعی بدست آمد که با معادله فیشر نیز سازگار است. سپس به کمک یک مدل اقتصادسنجی اثر مخارج کل دولت بر نرخ بهره واقعی برپایه داده های اقتصاد ایران برای دوره زمانی 1357 تا 1389 بررسی شد. نتایج تجربی نشان داد که نرخ بهره واقعی به دست آمده برخلاف تقریب معمول آن، که از تفاضل نرخ تورم و نرخ بهره اسمی بدست می آید، در دوره مورد مطالعه مقداری نامنفی است. هم چنین برآورد مدل نشان داد، مخارج کل دولت سازگار با فرضیه بارو، موجب افزایش نرخ بهره واقعی در اقتصاد ایران شده است. افزون بر این دریافتیم که درآمد سرانه مطابق پیش بینی نظری بر نرخ بهره واقعی اثر منفی و از لحاظ آماری معنی داری دارد.