هدف از انجام این پژوهش، تاثیر مصرف کوتاه مدت ال-کارنیتین و کافئین بر توان هوازی و بی هوازی بازیکنان پسر فوتبال بود. جامعه آماری شامل کلیه فوتبالیست های پسر 15 تا 17 سال شهر نوشهر که در سال1390 در باشگاهای سطح شهر تمرین می کردند که تعداد آنها 158 نفر و نمونه آماری شامل60 نفر، با میانگین قد 3/6±45/171سانتیمتر، وزن 4/0± 01/67 کیلوگرم و سن 37/0±31/16 سال به صورت داوطلبانه با رضایت والدین انتخاب شدند که به 4 گروه 15 نفره به صورت تصادفی تقسیم شدند.گروه آزمایشی اول مصرف یک وعده مکمل ال-کارنیتین به میزان50 میلی گرم به ازای هر کیلو گرم وزن بدن، گروه دوم مصرف یک وعده کافئین به میزان4 میلی گرم به ازای هر کیلو گرم از وزن بدن،گروه سوم مصرف ترکیب ال-کارنیتین50 میلی گرم به ازای هر کیلو گرم وزن بدن وکافئین4 میلی گرم به ازای هر کیلو گرم از وزن بدن و گروه چهارم دارونما فقط 200 میلی لیتر محلول آبلیمو که همه گروه ها 40 دقیقه قبل از اجرای آزمون هامکمل مصرف نمودند.متغیرهای فیزیولوژیک در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون اندازه گیری شد. آزمون بروس برای سنجش توان هوازی در2جلسه به فاصله 4 روز از هم و آزمون رست برای سنجش توان بی هوازی در2جلسه به فاصله 2 روز از هم آزمون به عمل آمد. از آزمون کلموگروف اسمیرنوف برای توزیع طبیعی و آزمون لوین برای همگنی واریانس ها استفاده شده است برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار استنباطی شامل آزمون t همبسته برای مقایسه پیش آزمون و پس آزمون هر گروه ، تحلیل واریانس (anova ) برای مقایسه سه گروه باهم و آزمون تعقیبی توکی برای مقایسه میانگین ها استفاده شد..برای تفسیر داده ها نیز از نرم افزار کامپیوتری 18-spss، استفاده شد. نتایج پژوهش حاضر نشان داد مصرف مکمل ال-کارنیتین موجب افزایش معنی دار بر توان هوازی شد در حالیکه تاثیر معنی دار بر توان بی هوازی نداشت. مصرف مکمل کافئین موجب افزایش معنی دار بر توان هوازی شد در حالیکه تاثیر معنی دار بر توان بی هوازی نداشت. مصرف ترکیب مکمل ال-کانیتین و کافئین موجب افزایش معنی دار بر توان هوازی و بی هوازی شد. در مقایسه توان هوازی چهار گروه با هم، بین گروه ال کارنیتین و کنترل، بین گروه کافئین وترکیبی، و بین گروه ترکیبی و کنترل، تفاوت معنی داری وجود دارد. در مقایسه توان بی هوازی چهار گروه با هم، پس از مصرف مکمل تفاوت معنی داری دیده نشد.