اجرای تعهد در قراردادها منوط به وجود سند معتبر میان طرفین قرارداد می باشد که از آن به تعهد نامه یا سند قرارداد و یا به عبارت دیگر، مدرک مورد قبول طرفین که ملزم به پایبندی به مندرجات آن می باشند، یاد می شود. این سند غالباً بصورت مکتوب نوشته و امضاء می گردد تا در صورت عدم ایفای تعهد از سوی هر یک از طرفین، بر علیه آن (امضاء کننده) دلیل باشد. حال چنانچه قرارداد مذکور به صورت شفاهی منعقد گردد، مبنای مهم تعهد طرفین، اصل حسن نیت و اعتماد به یکدیگر است، البته عرف و عادت را نیز می توان به عنوان دیگر مبانی به آن اضافه کرد. شرایط و میزان حکومت اینگونه قراردادها در اقسام مختلف تعهدات و بسته به اوضاع و احوال حاکم و نوع عقد می تواند متغیر باشد. نگارنده با مطالعه جامع منابع و همچنین با بهره گیری از روش تحقیق میدانی تلاش نموده است تا ضمن معرفی این مفهوم نسبتاً جدید، مبانی، قلمرو و آثار نقض قرارداد مزبور را مورد بررسی قرار دهد.