این پژوهش با هدف بررسی اثر بخشی درمان تلفیقی شناختی ـ رفتاری برمبنای الگوی سلیگمن و درمان پزشکی بر روی سازگاری زندگی، سلامت عمومی و پیروی درمانی زنان مبتلا به سرطان انجام شده است. روش: این مطالعه برروی بیماران زن مبتلا به سرطان که ازتاریخ اول خردادماه تا اول آبان ماه سال1391 به بخش شیمی درمانی بیمارستان امام حسین(ع) مراجعه کردند، اجرا شد به این ترتیب که ازبین 92مراجعه کننده در تاریخ مذکور32نفربه روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند و با همین روش به دو گروه آزمایش و گواه(16آزمودنی درهرگروه) تقسیم شدند. قبل از اجرای مداخله تمام شرکت کننده ها پرسشنامه سلامت عمومی، سازگاری بل و پرسشنامه خودمراقبی را پرنمودند. سپس گروه آزمایشی تحت مداخله درمانی شناختی رفتاری با توجه به نظریه خوش بینی سلیگمن طی 10 جلسه قرار گرفت (هرجلسه شامل دو جلسه1/5ساعتی آموزش مدیریت خشم و مدیریت استرس، یک جلسه 1/5ساعتی تمرین گروهی ایروبیک و تن آرامی می شد؛ علاوه براین ازبیماران برای ناهار و چندمیان وعده متناسب با رژیم درمانی بیماران سرطانی پذیرایی می شد). گروه گواه هیچ نوع مداخله رواندرمانی دریافت ننمودند. پس ازاجرای مداخله، شرکت کننده ها دوباره پرسشنامه ها را پرنمودند. یافته ها: نتایج حاصل از نشان داد که بین نمرات کسب شده از پرسشنامه سلامت عمومی و سازگاری زندگی بل بین گروه های آزمایش و گواه، اختلاف معناداری وجود دارد. همچنین آزمون تحلیل کوواریانس در زمینه پیروی درمانی نشان دهنده ی تفاوت معنادار بین گروه آزمایشی درمقایسه با گروه گواه است. نتیجه گیری: درمان تلفیقی مقایسه اثر بخشی درمان تلفیقی شناختی ـ رفتاری برمبنای الگوی سلیگمن منجر به افزایش سازگاری زندگی و بهبود سلامت عمومی شده و پیروی از درمان را در زنان سرطانی ارتقاء می بخشد