استفاده از رادیو برای آموزش گروههای مختلف اجتماعی، در بسیاری از کشورهای جهان، سابقه ای طولانی دارد اما نتایج تحقیقات انجام شده نشان می دهد در ایران به طور جدی از ظرفیتهای آموزشی رادیو در دو حوزه ی آموزش رسمی و غیررسمی بهره برداری نشده است. این تحقیق با هدف طرح ضرورت تاسیس رادیوی آموزشی در ایران با توجه به شرایط اجتماعی و اقتصادی و فرهنگی کشور و نیز ارایه ی الگوی مطلوب برنامه سازی در چنین رادیویی انجام شده است و چارچوب نظری آن را ، نظریه های لاسول و دانیل لرنر تشکیل می دهند. این تحقیق، با استفاده از روش کیفی انجام شده و برای جمع آوری اطلاعات از مطالعه اسنادی و مصاحبه نیمه ساختار یافته با 8 نفر کارشناس انجام شده است. با تحلیل یافته های تحقیق می توان گفت: در کشوری مانند ایران، با گستره ی جغرافیایی وسیع، فراوانی جامعه ی روستایی، تعدد فرهنگ ها و مشکلاتی مانند عدم دسترسی به خدمات و امکانات آموزشی، نیاز به راه اندازی ایستگاه رادیویی آموزشی به صورت مبرم احساس می شود. رادیو به دلیل سهولت دسترسی و برخورداری از پوشش وسیع و گسترده می تواند با بهره گرفتن از الگوی برنامه ای مناسب، هم به عنوان وسیله ی کمک آموزشی در اثربخشی آموزش های رسمی، نقش موثر ایفا کند و هم با آموزشهای غیر رسمی، گام موثری در بالا بردن سطح آگاهی های مردم، تسهیل و تسریع فرایند توسعه و برقراری عدالت آموزشی برداشته، پاسخگوی مناسبی به نیازهای آموزشی لایه های مختلف اجتماعی باشد. درانتخاب موضوع برنامه های رادیوی اموزشی، باید به ویژگیهای رادیو و نیازهای آموزشی کشور توجه شود و متناسب با مخاطب، موضوع و طراحی آموزشی از قالب برنامه سازی مناسبی استفاده شود.