شبکه حمل ونقل تحت تاثیر یکسری عوامل خارجی یا داخلی می تواند دچار افت عملکرد و ناپایداری جریان ترافیک شود. ارائه پارامترهای موثر و راه حلی جهت بهبود وضع شبکه و ارتقا وضع کیفی و کمی کمان های شبکه در حالات ذکرشده امری چاره ساز است.در این پژوهش شاخصی تعریف گردیده که که میزان دسترسی را در شرایط بحران پس از زلزله برای شبکه حمل ونقل فرضی درون شهری بیان میکند. این شبکه ی فرضی متشکل از 25 گره و 40 کمان می باشد. شاخص دسترسی مشخص می کند که به طور متوسط به چه تعدادی از افراد آسیب دیده می توان امدادرسانی کرد. همان طور که مشخص است، پس از بروز زلزله امکان باز نگه داشتن تمامی مسیرها وجود ندارد (بسیار مشکل است) و همچنین با توجه به این که همواره در چنین مسائلی یک محدودیت بودجه ای هم وجود دارد، لذا باید کمان های مهم در شبکه مشخص گردد تا در صورت نیاز به تقویت کمان های شبکه، این کمان ها در اولویت قرار گیرند. از این رو در ادامه سعی شده است تا با استفاده از شاخص تعریف شده و با به کارگیری روشی که توضیح داده خواهد شد، برای هر کمان دو نوع ضریب اهمیت محاسبه شود که نشان دهنده ی اهمیت آن نسبت به سایر کمان ها خواهد بود.در پایان هم با توجه به هر کدام از ضرایب اهمیت کمان ها، بهترین مسیرها برای اتصال مراکز امدادرسانی به نواحی آسیب دیده مشخص می شود تا پس از بروز بحران مشخص باشد که کدام مسیرها را باید بیشتر مورد توجه قرارداد و مثلاً چنانچه نیاز به به کارگیری نیروهای انتظامی برای باز نگه داشتن مسیرها شد، اولویت با این مسیرها باشد. پس از انتخاب مسیرها با توجه به هر کدام از انواع ضرایب اهمیت، میزان تغییر در شاخص دسترسی پیشنهادی محاسبه گردیده، و در نهایت از میان دو نوع ضریب اهمیت، یکی به عنوان ضریب اهمیت بر تر و با روشی که گفته خواهد شد در تعیین مسیرهای امدادرسانی به کار خواهد رفت.