تحقیق حاضر با موضوع آموزش و طبقه در ایران عهد هخامنشی، با توجه به نظریه ایران شناسان، مبنی بر اینکه آموزش در عهد هخامنشی، جنبه طبقاتی داشته و ویژه گروه خاصی بوده، به بررسی این فرضیه می پردازد که آموزش در ایران هخامنشی جنبه عمومی داشته است. ابتدا محقق با گریزی به نظریه شرق شناسان در مورد آموزش و پرورش ایران و با استفاده از روش مطالعه موردی – تاریخی و با بهره گیری از منابع دسته اول به این نتیجه می رسد که آموزش در دوره مذکور بر خلاف نظریه ایران شناسان جنبه همگانی داشته است و آموزش و پرورش در این عهد این برنامه را مد نظر داشته است که هر فرد می بایستی دانش اندوزی نماید و ادب را فراگیرد تا آن که صاحب صفات و کردار نیک گردد و بتواند برای اجتماع عضوی مفید باشد.