یکی از روشهای موثر مقابله با خطرات زیان آور،بیمه است.در شرکت های بیمه،خطرات دارای قابلیت و ویژگی های لازم برای بیمه پذیری مورد پوشش قرار می گیرند و چنانچه خطری مطلوب نباشد،در زمره ی استثنائات قرار می گیرد. در نظام بیمه، خسارات قابل جبران علاوه بر قابلیت جبران پذیری باید دارای شرایط ویژه برای جبران پذیری باشند. بیمه گر نه مسئول ایجاد خسارت و نه زیان دیده است، بلکه وی به واسطه ی تعهد خویش و با انعقاد صحیح قرارداد بیمه، ملزم به جبران خسارت می گردد. در نظام بیمه، جبران خسارت تابع اصل جبران خسارت است ،مطابق این اصل، وضعیت ذی نفع بیمه نباید پس از جبران خسارت مساعدتر از وضعیت او قبل از وقوع خطر گردد.به نظر می رسد که شرکت های بیمه می توانند از تمامی روش های حقوقی جبران خسارت استفاده نمایند. برای تصفیه ی خسارت از سوی بیمه گران، مراحلی باید طی شود، پس از طی این مراحل است که ذی نفع بیمه مستحق دریافت خسارت می گردد.تلاش بیمه گران و ذی نفعان بیمه بر این است که تصفیه ی خسارت دوستانه و با توافق صورت گیرد و در صورت عدم توافق، منطقی تر است که آنها ابتدا از شیوه های نیمه دوستانه(مانند داوری) استفاده و درصورت عدم امکان،باید به مراجع قضایی مراجعه نمایند.