هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان شناختی رفتاری خانواده-محور و درمان راه¬حل-محور بر کاهش افکار خودکشی¬گرایانه و علائم افسردگی و افزایش پیوستگی و انطباق¬پذیری خانوادگی افراد اقدام کننده به خودکشی در بیمارستان رازی شهرستان اهواز بود. شش مرد اقدام¬کننده به خودکشی با روش نمونه¬گیری هدفمند انتخاب شدند. دراینپژوهشازطرحآزمایشی تکموردیازنوع خطپایه چندگانه استفادهشد. درمان شناختی رفتاری خانواده-محور و درمان راه¬حل-محور در سه مرحله خط پایه، مداخله و پیگیری انجام شد و آزمودنی¬ها به پرسشنامه افسردگی بک (bdi-13)، مقیاس افکار خودکشی¬گرایان (sis) و مقیاس ارزیابی انطباق¬پذیری و پیوستگی خانواده faces-2)) پاسخ دادند. داده¬ها به روش ترسیم دیداری، شاخص تغییر پایا (rci) و فرمول درصد بهبودی تحلیل شدند. نتایج نشان داد درمان شناختی رفتاری خانواده-محور در کاهش افکار خودکشی¬گرایانه و علائم افسردگی و افزایش پیوستگی اثر معناداری داشت و درمان راه¬حل-محور فقط در کاهش افکار خودکشی¬گرایی معنادار بود.