در این پژوهش، رابطه بین هوش معنوی و خودکارآمدی با تحول اخلاقی دانشجویان بررسی شده است. جامعه آماری این تحقیق شامل دانشجویان دانشگاه آزاد مجتمع ولیعصر(عج)، تهران مرکز است که با توجه به موضوع پژوهش به روش تصادفی طبقه ای و از میان شش رشته کارشناسی دانشگاه انتخاب گردیدند. ابزار جمع آوری داده ها، شامل سه پرسشنامه «کینگ» برای هوش معنوی، پرسشنامه «شرر» برای خودکارآمدی و پرسشنامه «ما» برای تحول اخلاقی است. به منظور تجریه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی (شامل فراوانی، میانگین، واریانس و رسم نمودارها) و آمار استنباطی استفاده شد (شامل ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چند متغیری). نتایج بدست آمده از این قرار است: بین هوش معنوی با تحول اخلاقی رابطه معنی دار می باشد (r(160)=0.325 , p<0.01)، بین خودکارآمدی و تحول اخلاقی رابطه معناداری دیده نشد (r(160)=0.154 , p<0.0)، بین هوش معنوی با خودکارآمدی رابطه معنی دار می باشد r(160)=0.4525 , p<0.01)) همینطور، یافته های پژوهشی نشان می دهد که در تعییین سهم هر یک از دو متغیر در پیش بینی تحول اخلاقی، فقط هوش معنوی قادر به پیش بینی تحول اخلاقی دانشجویان است. ضریب رگرسیون حاصل از نمرات خام برای هوش معنوی برابر (b=0.321) می باشد. همچنین یافته ها نشان داد که میان میزان هوش معنوی در دانشجویان رشته های مختلف از یکدیگر تفاوت وجود دارد (f(5, 154)=63.481, p<0.01). ولی در نمرات خودکارآمدی و تحول اخلاقی دانشجویان رشته های مختلف، تفاوتی دیده نشد (f(5, 154)=1.928, p>0.05). (f (5, 154) =2.220, p>0.05).