طنز نویسان معمولاَ از زبان ادبی که با ظرافتها¬ و¬ نوآوریهای زبانی آمیخته می¬شود سود می¬جویند. از این رو طنز هرچه هنجارشکن تر و از عناصر آشنا زدایی بهره ور تر باشد ، قدرت جذب مخاطبش افزایش می یابد . در این میان به نظر می رسد ویژگی هایی چون سادگی بیان، چینش خاص واژگان ، استفاده از زبان محاوره ، بیان اغراق آمیز ، بازیهای زبانی و... به همراه ظرافتهای بیانی که در آن نهفته است در شکل گیری زبان طنز موثرتر هستند. این پایان¬نامه پژوهشی است به شیوه تحلیلی بر پایه منابع کتابخانه¬ای که با عنوان "بررسی و تحلیل ساختاری و محتوایی آثار طنز ناصر فیض " در هشت فصل تنظیم شده است ؛ چنانکه در فصل اول زندگی نامه و مقدمه ، فصل دوم کلیات و تعاریف ، فصل سوم اقسام فکاهیات و شوخ طبعی ها و تفاوت آنها، فصل چهارم تقسیم بندی طنز و فصل پنجم زیبایی شناسی بدیعی و نقش محور همنشینی در اشعار ناصر فیض و در فصل ششم بررسی محتوا در طنز ناصر فیض و در فصل هفتم ، ابزارهای آفرینش طنز و نمونه های آن در آثار ناصر فیض، و در فصل هشتم نتیجه گیری و منابع بررسی شده است.