ساختمانهای بتن آرمه که قبل از سالهای دهه 1970 در ایران طراحی شده اند اکثرا برای بارهای ثقلی طراحی شده و دارای مقاومت لرزه ای لازم نیستند، این قابها علاوه بر مقاومت لرزه ای کم، دارای جزئیات اجرایی ضعیف هستند. بنابراین هر نوع طرح تقویت باید با در نظر گرفتن ضعفهای موجود در سازه انجام شود. در این رساله بعد از بررسی رفتار اعضای بتن آرمه تحت اثر بارهای سیکلی، توابع آسیب پذیری به طور جامع مورد بررسی قرار می گیرند، سپس دوازده مورد قاب بتن آرمه با سه دهانه به طول مجموع 13 متر در نظر گرفته شده و تحت اثر زلزله طبس، ناغان و منجیل با استفاده از برنامه ‏‎idarc‎‏ آنالیز و بررسی شده اند. سپس سه مورد از آنها با استفاده از بادبند ضربدری تقویت شده اند. نتایج بررسی نشان می دهد که این سازه ها دارای ضعف در برابر زلزله بوده و تغییر مکان جانبی زیاد و آسیب دیدگی شدید ستونها در همه آنها مشاهده می شود. و احتمالا قادر به تحمل زلزله های محتمل در بسیاری از شهرهای ایران نیستند، اما استفاده از بادبند ضربدری بدلیل سختی جانبی زیاد مانع از بروز ضعفهای این سازه ها می شود.