پپتید های مشتق شده از ژن پروگلوکاگن شامل پپتید های مرتبط به ساختار، گلوکاگن و پپتید های شبه گلوکاگن 1 و 2 (glucagon-like peptide 1and 2 glp-1 و glp-2) هستند. glp-1 اصلی ترین هورمون اینکرتین است که بعد از صرف غذا ترشح می شود و ترشح انسولین در پاسخ به گلوکز را افزایش می دهد. glp-1 دارای نقش های فیزیولوژیکی مهمی از جمله تحریک بیوسنتز و ترشح انسولین، مهار ترشح گلوکاگن، تحریک گرسنگی، مهار جذب غذا، کاهش تخلیه معده و مهار ترشح اسید معده است. اعمالglp-1 توسط گیرنده پپتید شبه گلوکاگن -1 (glp-1r) انجام می گیرد که دارای 463 اسید آمینه و اعضای خانودهg پروتئین ها است. اختلال در مسیر انتقال پیام glp-1 باعث کاهش ترشح انسولین و بروز دیابت می شود. مطالعات انجام شده برروی بیماران دیابتی ژاپنی، آمریکایی و کره ای نشان داده است که جهش های leu 260 phe در اگزون هفت، thr 149 met در اگزون پنج، arg 131 gln در اگزون چهار، arg 44 his در اگزون دو، pro 7 leu در اگزون یک و جهش h180r در لوپ اول در ژن glp-1r با بروز بیماری دیابت نوع دو ارتباط دارد. در این تحقیق، پلی مورفیسم thr 149 met در ژن glp-1r در بیماران دیابت نوع دو ساکن مشهد با استفاده از تکنیک rflp-pcr مورد بررسی قرار گرفت. به منظور مشاهده پلی مورفیسم، ژنوم dna از خون 50 نمونه کنترل و 100 دیابت نوع دو استخراج شد و اگزون پنج ژنglp-1r انسانی با روش pcr تکثیر یافت. محصولات pcr اگزون پنج ژن glp-1r توسط آنزیم محدود کننده nlaiii هضم و محصولات هضم بر روی ژل آگارز مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج حاصل ازrflp-pcr با استفاده از آنزیم nlaiii نشان داد که الگوی هضم آنزیمی برای افراد دیابتی نوع دو و افراد کنترل مشابه هم می باشد.نتایج حاصل از تحقیق عدم حضور جهش thr 149 met را در تمام نمونه های بیماران دیابتی و کنترل نشان داد که جهش thr 149 met احتمالاً نقشی در بروز دیابت در بیماران ساکن مشهد ندارد.

میانکنش بین ترکیب سنتزی جدید سالن- کبالت(iii) دارای لیگاند شیف باز (n,n-دی پیریدوکسیل (1و4- بوتان دی آمین) به عنوان یک لیگاند چهاردندانه با dna تیموس گوساله، توسط روش های طیف سنجی uv-vis، فلورسانس، غیر طبیعی شدن دمایی بررسی گردید. این ترکیب سنتزی به هنگام اتصال به dna تیموس گوساله (ct dna)، افزایش در شدت جذب (هایپرکرومیسم) و جا به جایی به طول موج بلندتر (جابه جایی قرمز) در طیف های جذبی و نیز افزایش مقاومت dna در برابر دما برای فرآیند غیرطبیعی شدن را نشان می دهد. با استفاده از اطلاعات طیف سنجی uv-vis، ثابت پیوندی (kb)، m-1105×1/0 تخمین زده شده است. افزایش ct dna به محلول سالن-کبالت(iii) موجب کاهش در شدت نشر فلورسانس این ترکیب می گردد که به کمک معادله ی استرن- ولمر ثابت خاموشی مولکول dna (kcdna)، m-1 104× 9/0 برآورد گردیده است. همچنین نقطه ی تقاطع نمودار ایزوترم پیوندی نشان دهنده ی اندازه ی جایگاه اتصال، 8/1جفت باز به ازای هر مولکول ترکیب سنتزی در بافر tris-hcl است. ثابت اتصال dna و تعداد جایگاه اتصال به همراه سایر مشاهدات آزمایشگاهی نشان دهنده ی این است که حالت میانکنش ct dna با ترکیب سالن-کبالت(iii)، جای گرفتن بین جفت بازها است. همچنین میانکنش ترکیب سنتزی با dna پلاسمیدی ptz57r توسط مطالعات ژل الکتروفورز تأیید گردیده است. کلید واژه: سالن-کبالت(iii)؛ ct dna؛ طیف سنجی uv-vis؛ طیف سنجی فلورسانس؛ ژل الکتروفورز.

چکیده: مقدمه: دیابت نوع یک، بیماری مزمنی است که با سطوح بالای گلوکز خون، به علت کمبود کامل یا نسبی انسولین در گردش، مشخص می شود. از طرفی کبد یک اندام وابسته به انسولین است که در هومئوستازی گلوکز دارای نقش اساسی است و شدیدا" تحت تاثیر دیابت قرار می گیرد. در این رابطه اگرچه آن دسته از عوارض دیابت که منجر به نفروپاتی، نوروپاتی و بیماری های قلبی و عروقی می شوند به خوبی توضیح داده شده اند، اما در زمینه ارتباط احتمالی بین دیابت و اختلالات عملکردی کبد مطالعات محدودی صورت گرفته است. بدین منظور در مطالعه حاضر اثرات دیابت تجربی بر عملکرد و ساختار کبد مورد بررسی قرار گرفته است. در این رابطه برای ارزیابی میزان اختلالات عملکردی کبد، تغییرات سطوح سرمی مارکرهای بیوشیمیایی کبدی از قبیل ترانس آمینازهای سرم (alt, ast)، آلکالین فسفاتاز (alp)، آلبومین و بیلی روبین توتال و برای بررسی تغییرات ساختاری کبد مقاطع میکروسکوپی کبد مورد بررسی بافت شناسی قرار گرفت. مواد و روش ها: هجده رت نر بالغ نژاد ویستار با محدوده وزنی 250 تا 300 گرم به سه گروه کنترل، دیابت نوع یک (تزریق درون صفاقی stz با دوز mg/kg 55 وزن بدن) و دیابت نوع یک + انسولین (تزریق زیر پوستی انسولین با دوز iu/kg/day 5) تقسیم شدند. این حیوانات به مدت 7 هفته در شرایط استاندارد و با دسترسی آزاد به آب و غذا نگهداری شدند. از کلیه حیوانات در پایان هفته دوم و هفته چهارم آزمایش خونگیری و فاکتورهای بیوشیمیایی و مارکرهای کبدی سرم اندازه گیری و سپس مورد مقایسه قرار گرفت. در پایان هفته هفتم پس از کشتن حیوانات و تثبیت نمونه هایی از کبد (فرمالین 10 درصد) و سپس آماده سازی بافتی و رنگ آمیزی h & e تغییرات بافت شناسی از قبیل ذخیره چربی در کبد، اندازه هسته هپاتوسیت ها، وجود یا عدم وجود فیبروز و وضعیت عروق پورت و مجاری صفراوی مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج: نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که در مقایسه با گروه کنترل: سطوح سرمی آنزیم های کبدی (alt, ast, alp) در هفته دوم و چهارم آزمایش در هر دو گروه تجربی افزایش معنی دار یافت. سطح بیلی روبین توتال در پایان هفته چهارم آزمایش در گروه دیابت نوع یک بطور معنی داری افزایش یافت. تغییرات سطوح آلبومین معنی دار نبود. از لحاظ تغییرات ساختاری و بافت شناسی تفاوت مشهودی بین ساختار کبد در گروه کنترل و گروه های تجربی دیده نشد. بحث و نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که با وقوع هیپرگلیسمی عملکرد کبد به سرعت دستخوش تغییر می شود. از تظاهرات تغییرات عملکردی کبد تغییر در سطوح سرمی مارکرهای کبدی است. علاوه بر این دیابت و کمبود انسولین ناشی از آن با افزایش کاتابولیسم پروتئین ها، گلوکونئوژنز و لیپولیز متابولیسم کبد را تحت تاثیر قرار می دهد. همچنین هیپرگلیسمی احتمالا" با القای استرس اکسیداتیو و افزایش تولید رادیکال های آزاد زمینه آسیب غشای هپاتوست ها و نشت آنزیم های سیتوزولی به جریان خون را فراهم می کند. افزایش بیلی روبین سرم خود می تواند بیانگر آسیب هپاتوسیت ها و در نتیجه کاهش ظرفیت کبد برای کونژوگه کردن بیلی روبین و ترشح آن به صفرا باشد. کلمات کلیدی: دیابت، هیپرگلیسمی، استرپتوزوتوسین، رت، تست های عملکردی کبد، lfts.

در این مطالعه آنزیم پروتئازی از فلور میکروبی چشمه آب گرم و معدنی دیگ رستم استخراج، خالص سازی و برخی ویژگی های آن تعیین شد. در اولین مرحله غربالگری وکشت تک کلنی تولید کننده پروتئاز انجام شد و سپس به کمک روش های بیوشیمیایی و مولکولی، جنس آن تعیین شد. در مرحله بعد، شرایط برای تولید بهینه آنزیم فراهم شد و بعد از آن به کمک روش های کروماتوگرافی همچون کروماتوگرافی تبادل یونی و ژل فیلتراسیون، آنزیم 21 برابر محیط کشت اولیه خالص سازی شد. آنزیم خالص شده دارای وزن مولکولی 74 کیلودالتون بود، همچنین8ph=، ph بهینه فعالیت و پایدارترین ph برای آنزیم بود. ویژگی برجسته این آنزیم فعالیت خوب آن در محدوده وسیعی از ph (5 تا 11) و دما (30 تا 70 درجه سانتی گراد) می باشد. در بررسی اثر یون های فلزی، یون های ca+2، mg+2، cu+2، افزاینده فعالیت آنزیمی و یون های zn+2وmn+2 کاهنده فعالیت آنزیمی بودند. از طرفی edta به عنوان یک شلاته کننده یون های فلزی باعث کاهش شدید فعالیت آنزیمی شد و این فرضیه مطرح شد که آنزیم جزءگروه متالوپروتئازها باشد. در بین دترجنت ها و سایر عوامل شیمیایی مورد بررسی، اثر کاهندگی فعالیت دترجنت کاتیونی ctab بیشتر از نوع آنیونی(sds) و خنثی (تریتون x-100) بود. ضمناَ برعکس پراکسید-هیدروژن(h2o2)که افزایش غلظت آن باعث کاهش شدید فعالیت می شود، حلال نیمه قطبی dmso باعث افزایش فعالیت آنزیمی می شود. آنزیم مورد مطالعه ویژگی بالایی به کازئین نسبت به دو سوبسترای دیگر bsa و ژلاتین نشان می داد.

پیل سوختی میکروبی می تواند انرژی شیمیایی موجود در سابستریت را از طریق واکنش های میکروبی و به طور مستقیم به الکتریسیته تبدیل کند. همچنین با توجه به اینکه برخی از پساب ها و رسوبات دریایی منبع غنی از میکروارگانیسم ها و مواد مغذی هستند می توان با استفاده از این منابع به طور همزمان به هدف تصفیه پساب نیز دست یافت. در این مطالعه پیل سوختی میکروبی با طراحی تک محفظه ای و دارای کاتد هوایی ساخته شده است. جنس انتخاب شده برای ساخت راکتور پلکسی گلس، شیشه و تفلون است. از گلوکز به عنوان خوراک و از ای کلای (dh5?) به عنوان کاتالیست زیستی استفاده شده است. میکروارگانیسم در محیط کشت lb رشد کرده و با اندازه گیری میزان جذب، منحنی رشد آن بدست آورده شد. به منظور کنترل ph در شرایط خنثی، محلول بافر فسفات با غلظت mm100 به همراه سوخت و کاتالیست زیستی به سیستم اضافه شده است. برای فراهم آوردن شرایط بیهوازی در داخل راکتور از گاز نیتروژن استفاده شده است. به دلیل استفاده از کشت خالص، قبل از شروع هر آزمایش استریل نمودن راکتور، الکترودها، لوله های سانتریفوژ، محلول گلوکز و محلول بافر فسفات ضروری است. اگرچه میکروارگانیسم ای کلای (dh5?) دارای مکانیزم انتقال الکترون مستقیم نیست اما باتوجه به شرایطی مانند سهولت رشد و دسترسی آسان برای ارزیابی انتخاب شده است. در مطالعاتی که تاکنون از ای کلای استفاده شده است هر دو حالت استفاده یا عدم استفاده از واسطه الکترونی وجود دارد. با توجه به معایب واسطه ها مانند ایجاد سمیت و هزینه بالا، از افزودن آن ها به این سیستم خودداری شده است. برای ارزیابی عملکرد پیل سوختی میکروبی از مولتی متر و جعبه مقاومت به عنوان ابزارهای اندازه گیری های الکتروشیمیایی استفاده شده است. منحنی های پلاریزاسیون و توان با اندازه گیری ولتاژ پایدار در هر مقاومت رسم شده است. تاثیر فاکتورهایی مانند زمان کشت باکتری، نوع الکترود آند، غلظت سوخت و افزودن نانولوله های کربنی عامل دار شده با آرژنین بر عملکرد پیل سوختی میکروبی تک محفظه ای بررسی شده است.

آنزیم آلفا آمیلاز در حضور کربودی ایمید، به صورت مستقیم بر روی نانوذرات مغناطیسی fe3o4 تثبیت شد. نتایج بدست آمده نشان داد که بازده فرآیند تثبیت و میزان فعالیت باقیمانده آنزیم آمیلاز تثبیت شده به دمای تثبیت و نسبت جرمی نانوذره: کربودی ایمید: آلفا آمیلاز بستگی دارد. اثر عوامل مختلف مانند دما و ph بر آنزیم آمیلاز تثبیت شده بررسی شد و با آنزیم آمیلاز محلول مقایسه شد. ph بهینه برای آنزیم آمیلاز محلول برابر 6 بود در حالیکه این مقدار برای آمیلاز تثبیت شده 3 واحد به سمت مقادیر اسیدی جابجا شده و مساوی 3 شد. آمیلاز تثبیت شده پایداری حرارتی بیشتری نسبت به آمیلاز محلول نشان داد. آمیلاز محلول و تثبیت شده حداکثر فعالیت خود را به ترتیب در دماهای ° c 20 و ° c 35 نشان دادند. آمیلاز محلول بعد از 19 روز نگهداری در 5= ph آنزیم حدود 42% فعالیت خود را از دست داد. در حالیکه آمیلاز تثبیت شده در این مدت زمان تقریباً 100% فعالیت خود را حفظ کرده بود. آنزیم آزاد نگهداری شده در 3= ph پس از گذشت 13 روز تقریباً تمامی فعالیت خود را از دست داد. در حالیکه آنزیم تثبیت شده ای که در 3=ph نگهداری شده بود پس از 19 روز 26% فعالیت داشت. آمیلاز تثبیت شده پس از 11 مرتبه استفاده، همچنان 45% فعالیت اولیه را در خود حفظ کرده است. مقادیر ثابت میکائیلیس (km) و حداکثر سرعت واکنش (vmax) به کمک معادله لینویور- برک تعیین شد. نتایج نشان داد که مقادیر km و vmax در اثر فرآیند تثبیت افزایش یافته اند.

ایمنی مواد غذایی یک موضوع مهم جهانی محسوب می شود. علی رغم تلاش های گسترده ای که برای کنترل و ریشه کن کردن عفونت های مرتبط با باکتری های عامل مسمومیت های غذایی تا کنون صورت گرفته است، هنوز گزارشاتی مبنی بر ابتلا به این مسمومیت ها وجود دارد. در سال های اخیر استفاده از عوامل ضدمیکروبی معدنی به عنوان یک رویکرد جدید برای کنترل جمعیت میکروبی مطرح شده است. اکسیدهای فلزی نه تنها به دلیل ویژگی های متنوع فیزیکی و شیمیایی بلکه به دلیل خواص ضدمیکروبی خود، به عنوان نسل جدیدی از ترکیبات ضدمیکروبی مورد توجه قرار گرفته اند. مطالعات صورت گرفته تا کنون نشان داده اند که از نانوذرات اکسیدهای فلزی می توان به عنوان عوامل ضدباکتریایی موثر استفاده نمود. در این مطالعه تاثیرات ضدمیکروبی نانوذرات اکسید روی علیه میکروارگانیسم های escherichia coli o157:h7 ( ntcc:12900) و atcc:25923)) staphylococcus aureus به عنوان دو نمونه از پاتوژن های غذایی مورد ارزیابی قرار گرفت. مقادیر mic و mbc نانوذرات اکسید روی علیه هر یک از انواع سلول های باکتری تعیین گردید. تاثیر خاصیت ضدباکتریایی نانوذرات اکسید روی بر حداکثر سرعت رشد اختصاصی میکروارگانیسم ها و هم چنین مکانیسم عمل نانوذرات از لحاظ باکتریواستاتیک و یا باکتریوسایدال بودن آن ها مورد سنجش قرار گرفت. بهینه سازی و مدل سازی عملکرد ضدمیکروبی نانوذرات اکسید روی با محاسبه درصد مهار رشد سلول های باکتری در شرایط متفاوت ph، دمای انکوباسیون (?c 42، 37 و 25) و در حضور غلظت های گوناگون نانوذرات اکسید روی صورت پذیرفت. برای این منظور سمیت نانوذرات اکسید روی علیه باکتری e. coli o157: h7 در phهای چهار تا 10 و غلظت های mg/ml1.5، 0.75 و 0.375 از نانوذرات و علیه باکتری s. aureus در ph های پنج تا10 و در حضور غلظت های mg/ml 0.375، 0.187 و 0.09 بررسی گردید. نتایج حاصل از این مطالعه نشان دادند که نانوذرات اکسید روی دارای اثرات ضدمیکروبی قابل توجهی علیه هر یک از باکتری-های نامبرده هستند و این ویژگی نانوذرات با افزایش غلظت آن ها تقویت می گردد. خاصیت ضدباکتریایی این نانوذرات علیه s. aureus به عنوان یک باکتری گرم مثبت نسبت به باکتری گرم منفی e. coli o157: h7 قوی تر است. اسیدی شدن محیط نانوذرات و هم چنین افزایش دمای انکوباسیون سلول های باکتری تیمار شده با نانوذرات اکسید روی باعث تشدید فعالیت ضدباکتریایی این نانوذرات می گردد.

امروزه خطرات آلودگی محیطی ناشی از فلزات سنگین به خوبی شناخته شده است. جیوه بر پایه عملکرد آن به عنوان سم عمومی سلولی و پروتوپلاسمی معرفی می شود، از آنجا که با گروه های سولفوهیدرید پروتئین ها، پیوند شیمیایی برقرار می کند که موجب آسیب به غشا و کاهش میزان rna سلول می شود. این امر موجب از کار افتادن بسیاری از سیستم های آنزیمی می شود. در میان همه بی مهرگان مگس سرکه drosophila melanogaster دارای بیشترین شباهت از نظر فارماکولوژی و فیزیولوژی با انسان می باشد. لذا در این تحقیق مگس سرکه به عنوان مدل تکوینی برای بررسی سمیت جیوه انتخاب شد. بدین روش که حشره وحشی بالغ در ظروف شیشه ای حاوی محیط کشت استاندارد و داخل انکوباتور با دمای 25 درجه سانتی-گراد و در شرایط تاریکی مطلق نگهداری شد. تعداد 5 جفت مگس 3 روزه به هر یک از ظروف کشت حاوی غلظت های متفاوت جیوه منتقل و پس از 8 ساعت خارج گردید. میزان تبدیل لارو به شفیره، میزان تبدیل شفیره به بالغ، زمان مورد نیاز برای تکوین حشره، میزان تفریخ تخم ها در نسل دوم در محیط بدون جیوه و بررسی تغییرات مورفومتریک در دوره تکوین شامل اندازه گیری طول و عرض تخم ها در دو نسل، طول و عرض لارو، شفیره و طول ناحیه سینه در بالغین مورد بررسی قرار گرفت. وجود جیوه در محیط کشت در غلظت های بین mg/lit 100-20 باعث افزایش طول دوره لاروی (01/0 (p< و شفیرگی (01/0 (p<، کاهش میزان تبدیل لارو به شفیره (001/0 (p<، شفیره به بالغ (05/0 (p<، تفریخ تخم (01/0 (p< گردید. همچنین موجب کاهش طول (05/0 (p< و عرض لارو (01/0 (p<، طول و عرض شفیره (001/0 (p< و اندازه بالغین (01/0 (p< شد. تغییری در طول و عرض تخم مشاهده نشد. از غلظت mg/lit200 جیوه نیز هیچ لاروی از تخم خارج نشد. اثرات منفی ناشی از فلز سنگین جیوه احتمالا به علت مداخله این فلز در مسیرهای سیگنالی سلولی، از جمله مسیر سیگنالی notch و سنتز پروتئین در طول دوره های تکوینی می باشد.

میان کنش بین ترکیب سنتزی با فرمول شیمیایی [acr)4[co(sal)3) با قطعه dna حاوی 100 جفت باز در بافر tris-hcl ph 7.4 با استفاده از روش های طیف سنجی uv-vis، فلورسانس، ویسکومتری و ژل الکتروفورز بررسی گردید. با استفاده از روش طیف سنجی uv-vis نشان داده شد که در حضور غلظت های افزاینده dna، افزایش شدت جذب (هایپرکرومیسم) در طیف مربوط به ترکیب سنتزی مشاهده می شود که می تواند نشان دهنده وجود برهم کنش بین [acr)4[co(sal)3) و dna باشد. همچنین به کمک طیف سنجی جذبی، ثابت پیوندی تخمین زده شد. در مطالعات فلورسانس، افزایش dna به محلول تتراآکریدینیم سالیسیلات کبالت(ii)موجب کاهش در شدت نشر فلورسانس این ترکیب می گردد که می توان گفت dna برای این ترکیب سنتزی خاصیت خاموش کنندگی دارد. به کمک معادله استرن- ولمر ثابت خاموشی مولکول dna برآورد گردید. در مطالعات اتصال رقابتی با اتیدیوم برماید (etbr) کاهش شدت نشر کمپلکس etbr-dna در حضور تتراآکریدینیم سالیسیلات کبالت (ii)نشان گر رقابت این ترکیب با اتیدیوم برماید بر سر جایگاه های اتصال به dna می باشد که این مطلب تاییدی بر میان جاگیر بودن اتصال است. ویسکوزیته نسبی dna در حضور مقادیر افزایش یافته از کمپلکس [acr)4[co(sal)3)افزایش پیدا کرد که نشان دهنده میان جاگیر بودن اتصال بین تتراآکریدینیم سالیسیلات کبالت (ii)و dna می باشد. در روش الکتروفورز افزایش مقدار ترکیب سنتزی [acr)4[co(sal)3) موجب کندتر شدن حرکت dna پلاسمیدی می گردد که این کاهش حرکت به دلیل تغییر ساختمان و افزایش طول dna در اثر قرار گرفتن ترکیب سنتزی بین جفت بازهای dna است. نتایج به دست آمده نشان دهنده این مطلب است که حالت میان کنش dna با ترکیب سنتزی تتراآکریدینیم سالیسیلات کبالت (ii) میان جاگیر است.

در این مطالعه آنزیم تبدیل کننده آنژیوتنسین (ace, ec 3.4.15.1) با استفاده از دترجنت غیر یونی تریتون x-100از بافت ریه شتر (camelus dromedaries) استخراج شد و در طی سه مرحله شامل: رسوب دهی با آمونیوم سولفات، کروماتوگرافی تبادل آنیونی باq-sepharose و ژل فیلتراسیون با sephacryl s-200 hr به میزان 314 برابر خالص گردید. فعالیت ویژه نهایی آن برابر unit/mg 74/45 بدست آمد. وزن مولکولی آنزیم با روش sds-page، تقریباً 189 کیلودالتون تخمین زده شد. برای سنجش فعالیت ace استخراج شده، از سوبسترای fapgg و یک روش اسپکتروفوتومتریک پیوسته استفاده شد. ace باعث تبدیل fapgg بهfa-phe و gly- gly می شود و در نتیجه جذب آن در 334 نانومتر کاهش می یابد. مقدار km و vmax آنزیم با استفاده از نمودار لینویور- برک به ترتیب mm 38/0 و mol min-1 mg-1µ 49/6 بدست آمد. مقادیر kcat و km/kcat آنزیم نیز به ترتیب min-1 104× 16/8 و m-1 min-1 107× 27/21 محاسبه گردید. حداکثر فعالیت آنزیم و پایداری آن در ph برابر 5/7 مشاهده شد. آنزیم به وسیله edta (mm 1) و فنانترولین (mm 5/2) به عنوان شلاته کننده یون های فلزی به طور کامل مهار شد. ace مهار شده توسط edta، در حضور فلزات دو ظرفیتی (با غلظت mm 1/0) به ترتیب mgcl2 > cocl2 > cacl2< zncl2 فعال گردید. فعالیت آنزیم توسط sds و tfe کاهش یافت در حالی که، تریتون x-100 اثر قابل توجهی بر فعالیت آن نداشت. ترکیب کپتوپریل به طور رقابتی آنزیم را مهار کرد و مقدار ki و ic50 آن به ترتیب 6/128 و 76/365 نانو مولار بدست آمد.

سرطان پروستات دومین عامل مرگ به علت سرطان و مهم ترین بدخیمی شناخته شده در مردان سراسر جهان است. از داروی شیمی درمانی داکسوروبیسین برای درمان این سرطان استفاده می گردد اما به دلیل سمیت برای بافت های سالم و مقاومت سلول-های سرطانی نسبت به آن، درمان با این روش معمولاً با شکست مواجه می شود. بنابراین استفاده از روش های ترکیبی مانند به-کارگیری نانوذرات و پرتو ماوراء بنفش به منظور کاهش عوارض جانبی داکسوروبیسین لازم است. در این تحقیق، اثر سمی منفرد و توأم نانوذرات اکسید روی و داروی داکسوروبیسین بر بقاء دودمان سلولی سرطان پروستات انسان،du145 ، سنجش و میزان بیان ژن آنزیم کاتالاز به عنوان یکی از نشانگرهای وجود استرس اکسیداتیو تعیین گردید. تأثیر پرتو ماوراء بنفش در میزان بقاء سلولی در حضور نانوذرات و دارو نیز بررسی شد. بدین منظور میزان سمیت سلولی غلظت های مشخصی از نانوذرات اکسید روی و داروی داکسوروبیسین به طور جداگانه بر روی سلول های du145 در زمان های مختلف با استفاده از آزمایش mtt تعیین گردید. سپس میزان بقاء سلولی در غلظت های m µ 05/0 وm µ 5/0 دارو توأم با mg/ml 0156/0 و 0312/0 نانوذرات در زمان 48 ساعت و در سه حالت مختلف (ترکیب هم زمان، 24 ساعت اول دارو و 24 ساعت دوم نانوذرات و برعکس) مورد بررسی قرار گرفت. میزان بیان ژن کاتالاز در زمان های 3، 6 و 48 ساعت از تیمار با حالات منفرد و توأم هم زمان دارو و نانوذرات با استفاده از روش rt-pcr نیمه کمی تعیین شد. تأثیر پرتو ماوراء بنفش (254 نانومتر) بر روی میزان سمیت سلولی نانوذرات در زمان های 3، 6 و 9 ساعت پس از تیمار با غلظت های mg/ml 0156/0 و 0312/0 نانوذرات و همچنین تأثیر پرتو در حالت توأم در زمان 3 ساعت پس از تیمار با غلظتm µ 5/0 دارو و غلظت mg/ml 0312/0 بررسی شد. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که تیمار سلول های du145 با نانوذرات اکسید روی و یا داکسوروبیسین به صورت مجزا باعث کاهش میزان بقاء سلولی با افزایش غلظت نانوذرات و داکسوروبیسین می شود. میزان بقاء سلولی در حالت توأم غلظت های mµ 5/0 دارو و mg/ml 0312/0 نانوذرات نسبت به حالت های مجزا کاهش قابل توجهی نشان داد و از حدود 50 درصد در حالات منفرد به 10 درصد در حالت توأم کاهش یافت. میزان بیان ژن کاتالاز در زمان های 3 و 6 ساعت پس از تیمار با دارو بدون تغییر باقی ماند و در مورد نانوذرات کاهش کمی در مقایسه با نمونه کنترل مشاهده شد. در زمان 48 ساعت پس از تیمار با دارو و یا نانوذرات میزان بیان در مقایسه با نمونه کنترل کاهش و در حالت توأم افزایش نشان داد که افزایش مشاهده شده در حالت توأم در مقایسه با حالات منفرد قابل توجه نبود. پرتو ماوراء بنفش باعث کاهش میزان بقاء سلولی سلول های du145 تیمار شده با نانوذرات به صورت منفرد و افزایش بقاء سلولی در حالت منفرد با داکسوروبیسین و در حالت توأم نانوذرات با داکسوروبیسین گردید.

بیماری های ناشی از مصرف غذاهای آلوده به باکتری های عامل فساد و بیماری زا به طور مستقیم در سلامت جامعه نقش دارد. پپتیدهای ضدمیکروبی از جمله هموپلیمرهای کاتیونی مانند پلی-ال-لیزین و ترکیبات غنی از آرژینین مانند پروتامین برای کنترل میکروب ها اخیراً به عنوان یک روش جدید کنترل میکروبی در صنایع غذایی مورد استفاده قرار می گیرند. فعالیت ضدمیکروبی پلی-ال-آرژینین به عنوان یک پپتید ضدمیکروبی کاتیونی کمتر مورد مطالعه قرار گرفته است. در این پژوهش، فعالیت ضدباکتریایی پلی-ال-آرژینین علیه باکتری های escherichia coli o157:h7 (ntcc:12900) و (atcc: 25923) staphylococcus aureus که از پاتوژن های مهم غذایی به شمار می آیند، در محیط کشت های مختلف مورد بررسی قرار گرفت. mic و mbc پلی-ال-آرژینین علیه هر یک از دو باکتری مذکور تعیین گردید. سازوکار عمل پلی-ال-آرژینین از جهت باکتریواستاتیک یا باکتریوسیدال بودن آن ها مورد تحقیق واقع شد. بهینه سازی و مدل سازی فعالیت ضدباکتریایی پلی-ال-آرژینین با محاسبه ی درصد مهار رشد سلول های باکتری در phها و در دماهای مختلف (?c 25، ?c 37 و ?c 42) و در حضور غلظت-های مختلف پلی-ال-آرژینین ارزیابی شد. برای این منظور فعالیت ضدباکتریایی پلی-ال-آرژینین علیه باکتری e. coli o157:h7 در phهای 5 تا 10 و غلظت های mg/ml 01562/0، 0078/0 و 0039/0 بررسی شد. اثر باکتریوسیدال پلی-ال-آرژینین علیه باکتری s.aureus در phهای 5 تا 9 و محدوده ی غلظت mg/ml 0625/0-00195/0 ارزیابی گردید. نتایج حاصل نشان داد که ترکیبات محیط کشت بر حلالیت و فعالیت ضدباکتریایی پلی-ال-آرژینین تأثیر گذار است. خاصیت ضدباکتریایی پلی-ال-آرژینین علیه باکتری گرم مثبت s.aureus در مقایسه با باکتری گرم منفی e. coli o157:h7 قوی-تری است. فعالیت ضدباکتریایی پلی-ال-آرژینین علیه هر دو باکتری با افزایش غلظت پلی-ال-آرژینین افزایش می یابد. تیمار دمایی تأثیر قابل توجهی بر فعالیت ضدباکتریایی پلی-ال-آرژینین علیه باکتری های e. coli o157:h7 و s.aureus ندارد. فعالیت ضدباکتریایی پلی-ال-آرژینین علیه باکتری e. coli o157:h7 تحت تأثیر ph محیط قرار نمی گیرد. با افزایش ph محیط کشت اثر ضدمیکروبی پلی-ال-آرژینین علیه باکتری s.aureus افزایش می یابد. همچنین در این مطالعه اثر گلایسین بر فعالیت ضدباکتریایی پلی-ال-آرژینین علیه باکتری های e. coli o157:h7 و s.aureus مورد بررسی قرار گرفت. نتایج ما نشان داد که گلایسین اثر ضدباکتریایی پلی-ال-آرژینین را بر علیه باکتری های مذکور به ویژه باکتری s.aureus افزایش می-دهد. شاخص fic پلی-ال-آرژینین در رابطه با گلایسین علیه باکتری های e. coli o157:h7 و s.aureus محاسبه شد و مشخص گردید که این دو ترکیب اثر ضدمیکروبی مستقل از هم دارند.

مطالعات متعدد بر روی گروه های قومی مختلف، ارتباط قوی بین دیابت ملیتوس نوع 2 (t2dm) و تغییرات ژن های فاکتور های رونویسی tcf7l2 و pdx-1 را گزارش کرده اند. tcf7l2 یکی از اجزای کلیدی مسیر پیام رسانی wnt است که نقش مهمی در تنظیم بیـان ژن پروگلوکاگن و ترشح محصول این ژن (glp-1) توسط سلول های l درون ریز روده باریک دارد. glp-1 یک هورمون اینکرتین مهم است و باعث آزاد سازی انسولین از سلول های بتای پانکراس می گردد. pdx-1 یک فاکتور رونویسی است که در سلول های بتای پانکراس بیان می شود و در تکوین جنینی اولیه پانکراس و در تنظیم رونویسی ژن های مربوط به بخش درون ریز پانکراس مثل انسولین، انتقال دهنده گلوکز-2 (glut2) و گلوکوکیناز دخالت دارد. از آنجا که فاکتورهای رونویسی pdx-1 و tcf7l2 هرکدام به گونه ای با بیان و ترشح انسولین مرتبط اند تا کنون تلاش های زیادی برای کشف ارتباط بین پلی مورفیسم های این ژن ها و دیابت نوع دو صورت گرفته است. در این تحقیق نیز ارتباط بین پلی مورفیسم های rs12255372 و d76n به ترتیب با روش های rflp-pcr و arms-pcr در ژن های tcf7l2 و pdx-1 با دیابت نوع 2 در یک جمعیت مبتلا به دیابت ساکن مشهد بررسی شد. dna ژنومی از گلبول های سفید 170 بیمار دیابتی نوع دو و 74 فرد سالم استخراج شد و قطعه مورد نظر از هر ژن با استفاده از آغازگرهای اختصاصی آن ها با روش های rflp-pcr (در ژن tcf7l2) و arms-pcr (در ژن pdx-1) تکثیر یافت. محصولات pcr قطعه مورد نظر از ژن tcf7l2 توسط آنزیم tsp509i هضم شدند. محصولات هضم آنزیمی ژن tcf7l2 و arms-pcr مربوط به ژن pdx-1 بر روی ژل آگارز مورد ارزیابی قرار گرفته و با توجه به الگوی تشکیل باندها، طبیعی و یا جهش دار بودن نمونه ها به صورت هموزیگوت و یا هتروزیگوت مشخص شد. نتایج حاصل از این تحقیق نشان می دهد کـه در پلی مورفیـسم rs12255372 افـراد حامل الل جهش یافته t، 668/2 برابر بیشتر از افراد فاقد این الل و در پلی مورفیسم d76n افراد دارای الل جهش یافته a، 93/3 برابر بیشتر از افراد فاقد این الل در معرض خطر ابتلا به دیابت نوع دو قرار دارند.

باکتری pseudomonas aeruginosa یکی از مهم ترین عوامل بیماری زا در عفونت های بیمارستانی به شمار می رود. به دلیل مقاومت p. aeruginosa به بسیاری از آنتی بیوتیک ها، عفونت های ایجاد شده توسط این باکتری اغلب به سختی درمان می شوند. یکی از راه های غلبه بر این مشکل استفاده از درمان ترکیبی است. در این مطالعه، اثر ضد باکتریایی نانوذرات اکسید روی جداگانه و توأم با آنتی بیوتیک های سفتازیدیم، توبرامایسین و سیپروفلوکسازین علیه p. aeruginosaارزیابی شد. دو سویه از باکتری p. aeruginosa شامل یک ایزوله کلینیکی و p. aeruginosa atcc 9027 مورد استفاده قرار گرفت. فعالیت نانوذرات اکسید روی توأم با هر یک از آنتی بیوتیک ها از طریق محاسبه fici بررسی شد. سلول های باکتری در فاز لگاریتمی به غلظت های جداگانه یا توأم از نانوذرات اکسید روی و آنتی بیوتیک های سفتازیدیم، توبرامایسین و سیپروفلوکسازین اضافه شد تا غلظت نهایی باکتری به cfu/ml 105 رسید. نمونه ها برای 24 ساعت در دمای ?c 37 انکوبه شدند و میزان رشد باکتری با اندازه گیری جذب در طول موج 630 نانومتر تعیین گردید. نمونه کلینیکی نسبت به نمونه استاندارد باکتری p. aeruginosa مقاومت بیش تری به نانوذرات اکسید روی و آنتی بیوتیک ها نشان داد. نتایج نشان داد که نانوذرات اکسید روی توأم با سفتازیدیم و توبرامایسین علیه نمونه های استاندارد و کلینیکی باکتری p. aeruginosa به صورت سینرژیسم عمل می کند. اثر توأم نانوذرات اکسید روی و سیپروفلوکسازین علیه نمونه کلینیکی سینرژیسم و علیه نمونه استاندارد متمایل به سینرژیسم تعیین شد. باکتری staphylococcus aureus نیز توانایی کسب مقاومت به طیف وسیعی از عوامل ضد میکروبی را دارد که درمان عفونت های ناشی از آن را با مشکل روبه رو کرده است. به دلیل مقاومت بیش تر s. aureus به سفتازیدیم در مقایسه با آنتی بیوتیک های توبرامایسین و سیپروفلوکسازین، اثر توأم نانوذرات اکسید روی و سفتازیدیم علیه این باکتری، به عنوان یک باکتری گرم مثبت بررسی شد. نتایج نشان داد که نوع اثر توأم بین نانوذرات اکسید روی و سفتازیدیم علیه s. aureus، سینرژیسم است.

برهم کنش بین ترکیب سنتزی بیس (2- آمینو-4- متیل پیریدینیوم) ترانس دی آکوا (پیرازین-2و3- دی کربوکسیلاتو) مس(ii) شش آبه(1) با dna تیموس گوساله (ct-dna) در بافر tris-hcl (mm 10 با 4/7=ph) با استفاده از روش های سنجش زیست پذیری سلولی، طیف سنجی uv-vis، فلورسانس، غیرطبیعی شدن دمایی، ولتامتری چرخه ای، ژل الکتروفورز و ویسکومتری بررسی گردید. سنجش زیست پذیری سلولی بر روی دودمان سلولی سرطان پروستات du145، تأیید کننده اثر سمیّت سلولی کمپلکس فلزی(1) می باشد. تجزیه و تحلیل نتایج طیف سنجی uv-vis و فلورسانس مربوط به برهم کنش کمپلکس فلزی(1) با ct-dna نحوه اتصال را میان جاگیر جزئی معرفی می کند. ثابت اتصال برآورد شده به روش uv-vis براساس معادله نیمه- معکوس برای طول موج های nm 202، 224و293 به ترتیب برابر با m-1 105× 33/4، 105× 99/3 و 105× 93/2 می باشد و در روش فلورسانس براساس معادله لینویور- برک در طول موج تهییجی nm 293 برابر با m-1 105× 95/1 گزارش می شود. همچنین رفتار غیرطبیعی شدن دمایی ct-dna در حضور کمپلکس فلزی(1) نشان دهنده نحوه اتصال میان جاگیر کمپلکس فلزی(1) به ct-dna و همراه با پایدارسازی دو رشته می باشد. کاهش جریان و جابه جایی مثبت در ولتاموگرام چرخه ای کمپلکس فلزی(1) در حضور ct-dna نحوه اتصال میان جاگیر جزئی کمپلکس فلزی(1) به ct-dna را تأیید می-کند. ویسکوزیته نسبی ct-dna در حضور کمپلکس فلزی(1) کاهش یافت که این مشابه رفتار ترکیبات میان جاگیر جزئی می باشد. در روش الکتروفورز افزایش مقدار کمپلکس فلزی(1) موجب کندتر شدن حرکت dna می گردد که این کاهش حرکت به دلیل اتصال کمپلکس فلزی(1) به dna می باشد. نتایج به دست آمده نشان دهنده این مطلب است که حالت برهم کنش dna با کمپلکس فلزی(1) میان جاگیر جزئی می باشد.

چکیده از آنجا که محتوای ملانین در سلول های rpe افراد بالغ و نوزاد و همچنین بین پاساژهای مختلف سلولی در شرایط معمولی محیط کشت متفاوت می باشد در این مطالعه ژن های اصلی در مسیر سنتز ملانین، mitf-a، mitf-h، mitf-d و otx2 به عنوان فاکتورهای مهم رونویسی و تیروزیناز (tyr) و دوپاکروم تاتومراز (dct) به عنوان آنزیم های موثر در مسیر سنتز ملانین بررسی شدند. در ابتدا سلول های rpe از گلوب های چشم انسان های بالغ و نوزاد جدا شده و سپس در محیط dmem: f12 (1:1) حاوی%10 fbs کشت داده شدند. توسط آزمایش ایمونوسیتوشیمی (icc) بیان مارکر های rpe65 و cytokeratin 8/18 در سلول های جدا شده مورد تأیید قرار گرفت. بیان ژن های mitf-a، mitf-h، mitf-d ، otx2، tyr و dct در پاساژ های 7-1 سلول های rpe کشت داده شده با استفاده از روش real-time rt-pcr مورد ارزیابی قرار گرفت. با توجه به نتایج real-time rt-pcr بیان ژن های mitf-h، otx2، tyr و dct در سلول های rpe افراد نوزاد نسبت به افراد بالغ افزایش معنا داری را نشان داد همچنین با افزایش پاساژ سلول های rpe بیان ژن های mitf-h، otx2، tyr و dct کاهش معنا داری را نشان می داد. به نظر می رسد کاهش در بیان فاکتورهای رونویسی otx2 و mitf-h باعث کاهش در بیان ژن های tyr و dct می شود. با توجه به نقش آنزیم های تیروزیناز و دوپاکروم تاتومراز در فرآیند سنتز ملانین، می توان پیشنهاد نمود که کاهش بیان این ژن ها باعث کاهش سنتز ملانین در سلول های rpe می گردد.

سرطان پروستات دومین عامل مرگ به علت سرطان و مهم ترین بدخیمی شناخته شده در مردان سراسر جهان است. از داروی شیمی درمانی داکسوروبیسین برای درمان این سرطان استفاده می شود اما به دلیل سمیت برای بافت های سالم و مقاومت سلول-های سرطانی نسبت به آن، درمان با این روش با شکست مواجه می شود. به منظور کاهش عوارض جانبی داکسوروبیسین از سیستم های تحویل دارو استفاده می گردد. در این تحقیق، اثر پلی-ال-آرژینین به عنوان یک سیستم تحویل دارو بر روی سمیت سلولی داکسوروبیسین بر دودمان سلولی سرطان پروستات انسان، du145، میزان بیان ژن های سیکلین b، سیکلین d1 و p21 به عنوان نشانگرهای چرخه سلولی تعیین گردید. اثر پلی-ال-آرژینین بر روی فازهای مختلف چرخه سلولی سلول های du145 تیمار شده با داکسوروبیسین نیز بررسی شد. بدین منظور درصد حیات سلولی سلول های du145تیمار شده با غلظت های مختلف از پلی-ال-آرژینین و داروی داکسوروبیسین به طور جداگانه در زمان های مختلف با استفاده از آزمایش mtt تعیین گردید. سپس درصد حیات سلولی در غلظت های mg/ml 001/0 و 01/0 از پلی-ال-آرژینین توأم با mµ5/0 داکسوروبیسین در زمان های صفر، 24 و 48 ساعت پس از تیمار 24 ساعته مورد بررسی قرار گرفت. درصد سلول ها در هر یک از فازهای چرخه سلولی و میزان بیان ژن های سیکلین b، سیکلین d1و p21 در زمان 24 ساعت پس از تیمار 24 ساعته با mg/ml 001/0 پلی-ال-آرژینین و mµ5/0 داکسوروبیسین به صورت جداگانه و توأم آن ها، به ترتیب با استفاده از روش های فلوسیتومتری و rt-pcr تعیین شد. نتایج نشان داد که میزان حیات سلول های du145 تیمار شده با داکسوروبیسین وابسته به دز و زمان است. پلی-ال-آرژینین به تنهایی در غلظت کم (mg/ml 0001/0) باعث افزایش حیات سلولی و در غلظت زیاد (mg/ml 1/0) موجب مرگ سلول های du145 می شود. درصد حیات سلولی، 24 ساعت پس از تیمار 24 ساعته سلول ها با ترکیب mg/ml 001/0 پلی-ال-آرژینین و mµ5/0 داکسوروبیسین (8/33 درصد) به طور قابل توجهی نسبت به حالت منفرد داکسوروبیسین (51 درصد) و پلی-ال-آرژینین (9/86 درصد) کاهش نشان داد. در بررسی چرخه سلولی سلول های du145 کنترل (تیمارنشده) و تیمار شده با پلی-ال-آرژینین مشاهده شد که درصد بالایی از سلول ها در فاز g0/g1 قرار دارند، تاکنون گزارشی مبنی بر اثر پلی-ال-آرژینین بر فازهای چرخه سلولی ارائه نشده است. تیمار منفرد با mµ5/0 داکسوروبیسین و توأم mµ5/0 داکسوروبیسین با mg/ml 001/0 پلی-ال-آرژینین باعث توقف سلول ها در فاز g2/m می گردد. میزان بیان ژن سیکلین b پس از تیمار با داکسوروبیسین کاهش نشان داد ولی تیمار توأم پلی-ال-آرژینین و داکسوروبیسین باعث افزایش سطح بیان سیکلین b در مقایسه با نمونه کنترل می گردد. سطح بیان ژن سیکلین d1پس از تیمار با داکسوروبیسین به صورت منفرد افزایش یافت و در حالت توأم در مقایسه با کنترل کاهش نشان داد. میزان بیان ژن p21 پس از تیمار با داکسوروبیسین افزایش یافت و در حالت توأم نیز نسبت به داکسوروبیسین منفرد افزایش بیشتری نشان داده است. نتایج این تحقیق نشان داد که پلی-ال-آرژینین با غلظت های mg/ml 001/0 و mg/ml 01/0 باعث افزایش سمیت سلولی mµ 5/0 داکسوروبیسین بر سلول های du145 می گردد و میزان حیات سلولی مشاهده شده در حالت توأم آن ها همانند غلظت های mµ 100 و 500 داکسوروبیسین به تنهایی است. به عبارتی دیگر، پلی-ال-آرژینین توانسته است اثر سمیت سلولی داکسوروبیسین را تقریباً 1000-200 برابر تقویت نماید و این ترکیب را می توان به عنوان یک ترکیب موثر جهت افزایش سمیت سلولی داکسوروبیسین پیشنهاد نمود.

سرطان پروستات رایج ترین بدخیمی شناخته شده در مردان و دومین عامل ابتلا به مرگ ناشی از سرطان، بعد از سرطان ریه به شمار می رود. یکی از روش های درمانی که برای سرطان پروستات بدخیم در نظر گرفته می شود، درمان محرومیت از آندروژن است که منجر به سندروم متابولیک، مقاومت به انسولین و در نتیجه باعث بیماری های قلبی و عروقی و دیابت می گردد. البته پاسخ بیماران سرطانی به این نوع از درمان متنوع بوده و با گذشت زمان به هورمون درمانی مقاوم شده و در مدت زمان کوتاهی بیماری آن ها مجدداً عود می نماید. در چنین شرایطی ممکن است هورمون درمانی به همراه شیمی درمانی به کاربرده شود داکسوروبیسین نقش مهمی بر روی کاهش رشد تومورهای سرطانی دارد ولی عمدتاً این دارو بر روی سلول ها غیرانتخابی عمل کرده و دارای سمیت برای کل بدن به ویژه قلب می باشد. از طرف دیگر به کار بردن دزهای پایین این دارو در سرکوب تومورهای بدخیم موثر واقع نمی شود، بنابراین شناسایی عوامل و ترکیبات دارویی که به توان به وسیله آن دز داروی داکسوروبیسین را پایین آورد و عوارض ناشی از هورمون درمانی را در بیماران سرطانی کاهش داد، همواره مورد توجه است. در این تحقیق، اثر غلظت های مختلف داروهای متفورمین و داکسوروبیسین به صورت جداگانه و توام بر روی رشد و چرخه سلولی دودمان سلولی سرطان پروستات انسان du145 و بیان سیکلینd1، سیکلین b وp21 به عنوان مشخصه های چرخه سلولی در زمان های مختلف مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد اثر جداگانه داروهای داکسوروبیسین و متفورمین بر درصد حیات سلولی سلول های du145 وابسته به دز و زمان می باشد و بیشترین کاهش درصد حیات سلولی در تیمار توام سلول های du145با غلظت ?m 0005/0 داکسوروبیسین و mm 10 متفورمین به مدت 48 ساعت مشاهده شد. ترکیب توام ?m 0005/0 داکسوروبیسین و mm10 متفورمین بعد از 48 ساعت تیمار، موجب تغییر چشم گیری در درصد سلول ها در هر یک از فازهای چرخه سلولی نسبت به حالت منفرد داکسوروبیسین وکنترل نشده است. تیمار 48 ساعته سلول ها با این غلظت ها نسبت به کنترل باعث کاهش بیان ژن سیکلین d1 و سیکلین b شده ولی بیان ژن p21 تغییری نکرده است. همچنین اثر توام غلظت کم داکسوروبیسین (?m 0005/0) و غلظت های mm 5 و 10 متفورمین مشابه محدوده غلظتی داکسوروبیسین به تنهایی (?m 5/0-05/0) عمل نموده است. به عبارت دیگر به کارگیری متفورمین به همراه داکسوروبیسین توانسته است غلظت مصرفی داکسوروبیسین را 100 تا 1000 برابر کاهش دهد بنابراین پیشنهاد می شود متفورمین باعث افزایش سمیت سلولی داکسوروبیسین و کاهش دز مصرفی آن می گردد که انتظار می رود عوارض جانبی آن را نیز کاهش می دهد.

نانوذرات گروه جدیدی از مواد هستند که تولید و کاربرد آن ها به دلیل ویژگی های منحصر به فردی نظیر نسبت سطح به حجم بالا و جایگاه های واکنشی سطحی فراوان، به سرعت در حال رشد هستند. به طور خاص، نانوذرات اکسید فلزی، به دلیل خواص سمی ذاتی و کاربردهای جدید به ویژه به عنوان مواد ضدعفونی کننده مورد توجه محققین قرار گرفته است. در این خصوص، نانوساختارهای اکسید با داشتن پایداری بالاتر در مقایسه با ترکیبات آلی ضدعفونی کننده یا مواد ضدمیکروبی، می‏توانند به عنوان نسل آینده مواد ضدعفونی کننده مطرح گردند؛ اگرچه سازوکارهای دقیق بر هم کنش نانوذرات اکسید روی و غشاء سلول باکتری به طور کامل شناخته نشده است. نانوذرات اکسید روی، فعالیت ضدمیکروبی خود را از طریق مجموعه ای ازمیان‏کنش های فیزیکی و شیمیایی اعمال می-کنند. بررسی اثر نانوذرات اکسید روی بر غشاء های باکتری های مختلف می تواند دیدگاه بهتری از سازوکار این بر‏هم‏کنش را نشان دهد. در این پژوهش، اثرات نانوذرات اکسید روی بر رشد باکتری bacillus subtilis مطالعه شد و mic نانوذرات علیه باکتری مذکور تعیین گردید. افزون بر این، سازوکار تأثیر نانوذرات اکسید روی بر غشاء باکتری و نیز نشت برخی از ترکیبات درون سلولی به محیط کشت مورد مطالعه قرار گرفت. بدین منظور، تأثیر نانوذرات اکسید روی بر طیف فلورسانس پروتئین های غشاء باکتری، sds-page پروتئین تام سلولی، نشت پروتئین با استفاده از روش برادفورد، تحمل نمکی سلول باکتری، dna ژنومی باکتری، نشت آنزیم بتاگالاکتوزیداز از غشاء سیتوپلاسمی و ریخت شناختی سلول باکتری b. subtilis توسط میکروسکوپ الکترونی روبشی (sem) مورد ارزیابی قرار گرفت. بر اساس نتایج حاصل از مطالعه بررسی تحمل نمکی، الکتروفورزژل آگارز dna ژنومی و تصاویرمیکروسکوپ الکترونی روبشی (sem) سلول های b. subtilis تیمار شده، می توان پیشنهاد داد که احتمالاً نانوذرات اکسید روی اثرات ضدمیکروبی خود را با تأثیر بر غشاء باکتری b. subtilis اعمال می نمایند. با این حال، نتایج به دست آمده از بررسی ژل الکتروفورز sds-page پروتئین تام سلولی، نشت پروتئین و آنزیم داخل سلولی بتاگالاکتوزیداز اثر نانوذرات اکسید روی بر نفوذپذیری غشاء باکتری را تأیید ننمود.

طی دهه های اخیر مقاومت آنتی بیوتیکی در میان سویه های اسینتوباکتر بومانی به صورت نگران کننده ای در حال گسترش است. مقاومت به آنتی بیوتیک ها باعث محدودیت در درمان عفونت های ناشی از این باکتری در بیماران گردیده است. یکی از راه های غلبه بر این مشکل استفاده از درمان ترکیبی است. با توجه به ویژگی های ضدمیکروبی نانوذرات اکسید فلزی می توان از آن ها در جهت افزایش فعالیت ضدمیکروبی آنتی بیوتیک ها استفاده نمود. تحقیقات نشان داده نانوذرات اکسید روی این توانایی را دارند که در ترکیب با آنتی بیوتیک ها مقاومت آنتی بیوتیکی را کاهش دهند، ولی سازوکار عمل این ترکیبات هنوز کاملاً مشخص نیست. در این مطالعه، نانوذرات اکسید روی با روش solvothermal سنتز شد و با روش های پراش اشعه ایکس، میکروسکوپ الکترونی روبشی و تعیین اندازه نانوذرات ویژگی های آن ها تعیین گردید. اثر ضدمیکروبی نانوذرات اکسید روی به تنهایی و به صورت توأم با آنتی بیوتیک های سفتازیدیم و سیپروفلوکسازین علیه سویه کلینیکی اسینتوباکتر بومانی ارزیابی شد. نتایج نشان داد که نانوذرات اکسیدروی با غلظت mg/ml 0.5 (mic) باعث مهار کامل رشد باکتری مذکور می گردد و علی رغم مقاومت باکتری به آنتی بیوتیک های سفتازیدیم و سیپروفلوکسازین غلظت نصف mic نانوذرات اکسید روی باعث کاهش قابل توجه مقاومت آنتی بیوتیکی گردید. سازوکار تأثیر توأم نانوذرات با آنتی بیوتیک های مذکور با روش های فلوسایتومتری، استخراج dna، میکروسکوپ فلورسانس و میکروسکوپ الکترونی روبشی بررسی گردید. در نمونه های تیمار شده با غلظت های توأم، ورود آنتی بیوتیک ها به درون سلول به طرز چشم گیری افزایش یافت و شکل سلول های باکتری از شکل میله ای به کروی تغییر پیدا کرد. همچنین در این غلظت ها یک سری ساختارهای رشته ای نیز ظاهر گردید ولی در dna باکتری تغییری مشاهده نشد. با توجه به نتایج مشاهده شده می توان پیشنهاد کرد استفاده توأم نانوذرات اکسید روی با آنتی بیوتیک های سفتازیدیم و سیپروفلوکسازین باعث افزایش نفوذپذیری غشاء باکتری، تغییرات ساختاری سلول های باکتری و در نتیجه کاهش مقاومت آنتی بیوتیکی می گردند.

پلی (استایرن-مالئیک انیدرید)، کوپلیمری زیست تخریب پذیر متناوب با خواص شیمیایی و بیولوژیکی قابل توجه می باشد که از طریق کوپلیمریزاسیون رادیکالی تشکیل می شود. این کوپلیمر می تواند از طریق باز شدن حلقه با عامل های زیست فعال واکنش داده و تشکیل مزدوج گروه آویزان را بدهد. در این پژوهش 4 ترکیب جدید از طریق واکنش پلی (استایرن-مالئیک انیدرید) توسط آلکیل آمین هایی نظیر اتانول آمین، اسپرمین، پلی اتیلن ایمین و 2،3- دی متیل آنیلین سنتز شد. در واقع این سنتز از طریق اتصال عامل فعال به پلیمر صورت می گیرد هم چنین واکنش تحت دمای محیط و در حضور کاتالیست تری اتیل آمین صورت گرفت. طیف های irft و dsc ترکیبات مورد بررسی قرار گرفت. بر اثر تشکیل پیوند هیدروژنی دمای انتقال شیشه محصولات بالاتر از دمای انتقال شیشه پلی (استایرن-مالئیک انیدرید) اولیه (co 164) می باشد. هم چنین مزدوج پلی (استایرن-مالئیک انیدرید)-اسپرمین دارای فعالیت ضد میکروبی علیه باکتری e. faecalis و فعالیت ضد تکثیری علیه سلول های سرطانی پروستات انسان،du145، می باشد. مزدوج پلی (استایرن-مالئیک انیدرید)-پلی اتیلن ایمین نیز قادر به متراکم کردن dna می باشد.

یکی از داروهای رایج در درمان سرطان پروستات داکسوروبیسین است. داکسوروبیسین علاوه بر تاثیر بر سلول ها و بافت های سرطانی دارای عوارض جانبی بر بافت های سالم نیز می باشد. به-منظور افزایش تاثیر این دارو بر سلول های سرطانی و کاهش اثرات سمیت سلولی حاصل از آن بر سلول ها و بافت های سالم، از روش های ترکیبی همانند به کارگیری داکسوروبیسین در حضور نانوذرات (به عنوان عامل حساس به نور) و پرتو استفاده می-شود. در این تحقیق، اثر نانوسیال اکسید روی بر سمیت سلولی داکسوروبیسین بر سلول های سرطان پروستات انسان، du145، در حضور پرتو uva مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور میزان سمیت سلولی غلظت های کم نانوسیال اکسید روی (µg ml-1 6/15، 9/3 و 95/0) و داروی داکسوروبیسین (mµ 05/0)، به طور جداگانه در حضور و عدم حضور پرتو uva، بر روی سلول های du145 با استفاده از آزمایش mtt تعیین گردید. میزان حیات سلولی در تیمار توام دارو و نانوسیال نیز در حضور و عدم حضور پرتو uva تعیین گردید. جهت بررسی اثر نانوسیال اکسید روی در جذب سلولی داکسوروبیسین و تاثیر پرتو uva در تیمار توام دارو و نانوسیال بر چرخه سلولی و آپوپتوز از روش های اسپکتروفتومتری uv، میکروسکوپ فلوروسنت، فلوسایتومتری، کامت و رنگ آمیزی dapi استفاده شد. نتایج mtt نشان داد که تیمار توام سلول های du145 با غلظت mµ 05/0 داکسوروبیسین و µg ml-1 95/0 نانوسیال در حضور پرتو uva باعث افزایش سمیت سلولی داکسوروبیسین به میزان 31% می شود. نتایج حاصل از اسپکتروفتومتری uv و میکروسکوپ فلوروسنت نشان دهنده نقش بارز نانوسیال اکسید روی در افزایش جذب دارو توسط سلول های du145 می باشد. در حضور پرتو درصد تخریب dna و میزان آپوپتوز در سلول های du145 تیمار شده تواماً با داکسوروبیسین و نانوسیال به ترتیب به میزان 7/4 و 7/3 برابر نسبت به تیمار جداگانه سلول ها با داکسوروبیسین در غیاب پرتو افزایش یافته است. داده های حاصل از فلوسایتومتری نشان داد که تیمار توام سلول ها با داکسوروبیسین و نانوسیال اکسید روی در حضور پرتو باعث توقف سلول ها در فاز g2m می گردد. با توجه به نتایج به دست آمده در این تحقیق می توان پیش بینی نمود که نانوسیال اکسید روی به عنوان عامل حساس به نور و پرتوی uva از طریق افزایش سمیت سلولی داکسوروبیسین قادر به کاهش مقدار دز مصرفی داکسوروبیسین می باشد.

ویبریو های لومینسانس از پاتوژن های فرصت طلب جانوران آبزی، مثل میگوها، می باشند و باعث بیماری و مرگ و میر گسترده در جمعیت این جانداران می شوند و علاوه بر کاهش تولید در استخرهای پرورش میگو، منجر به زیان های اقتصادی زیادی به پرورش دهندگان این آبزیان می گردند. فاکتورهای مختلفی در بیماری زایی این باکتری ها در آبزیان و بقای آن ها درمحیط های آبی موثر می باشد که از جمله آن ها تشکیل بیوفیلم، کروموسنسینگ، سموم خارج سلولی است. به همین دلیل مبارزه با این باکتری ها همواره در دستور کار دارندگان مزارع پرورش آبزیان، از جمله میگو، بوده است ولی از آن جایی که استفاده بی رویه و نامناسب از آنتی بیوتیک ها منجر به پدید آمدن مقاومت آنتی بیوتیکی بسیار گسترده در جمعیت های میکروبی موجود در این استخرها شده است، استفاده از جایگزین های نوین و کم خطر برای آنتی بیوتیک ها در این زمینه، مورد توجه قرار دارد. از جمله این روش های جایگزین ، استفاده از نانوذرات است. در این بررسی جداسازی باکتری های ویبریو لومینسانس از استخر پرورش میگوی جنوب شرق ایران صورت گرفت و جدایه ها شناسایی شدند. نانوذرات اکسید روی با میانگین اندازه ذرات 31/12 نانومتر سنتز و اثر ضد میکروبی نانوذرات علیه جدایه ها با تعیین mic و mbc مورد بررسی قرار گرفت. mic و mbc برای هر سه جدایه برابر با mg/l100 به دست آمد. از طرفی باکتری های بیولومینسانس طبیعی به علت دارا بودن کاست ژنی کامل lux می توانند خود شاخص خوبی برای تعیین سمیت بعضی از مواد شیمیایی، مثل نانومواد، باشند. به همین منظور، در این پژوهش سمیت نانوذرات با سنجش تغییرات میزان نشر نور لومینسانس جدایه ها، به دو روش سنجش مزمن و حاد، مورد بررسی قرار گرفت. همچنین نقش نانوذرات اکسید روی در کاهش بیوفیلم تشکیل شده توسط سه جدایه ارزیابی شد. طبق نتایج به دست آمده از سنجش آزمون سمیت و بررسی تأثیر نانوذرات بر میزان بیوفیلم تشکیل شده توسط جدایه ها، نانوذرات اکسید روی با غلظت کمتر از mic، علاوه بر اثر سمی علیه باکتری، باعث کاهش بیوفیلم تشکیل شده توسط جدایه ها می شود. واژگان کلیدی: باکتری های بیولومینسانس،16s rrna ، نانوسیال اکسید روی، مهار رشد

ترکیبات 3-هیدروکسی-2-اکسیندول در طبیعت یافت می شوند. این ترکیبات دارای تنوع در فعالیت بیولوژیکی و دارویی مثل ضد سرطان، ضد hiv و آنتی اکسیدانت هستند که با توجه به استخلاف های مختلف روی موقعیت سه ترکیب پایه 3-هیدروکسی-2-اکسیندول این خواص متفاوت را نشان می دهد. بررسی برهم کنش ترکیب سنتزی جدید اکسیندول a (5-(2-هیدروکسی-2-اکسو-2،3-دی هیدرو-1 هیدروژن-ایندول-3-ایل)-1،3 تیازولیدین-2،4-دیون) با dna در حضور و غیاب امواج فراصدا و تعیین پتانسیل ضد سرطانی آن بر اساس این نوع مطالعات، هدف این پروژه است. به این منظور برهم کنش این ترکیب با dna تیموس گوساله در حضور و غیاب امواج فراصدا با استفاده از روش های طیف سنجی uv-vis، طیف سنجی فلورسانس، ویسکومتری، نفوذ و داکینگ مولکولی بررسی شد. یافته های طیف سنجی جذبی در غلظت ثابت ترکیب اکسیندول a نشان دادند که طی افزایش غلظت dna جذب این ترکیب افزایش می یابد. این نشان دهنده برهم کنش آن با dna است. مقدار ثابت اتصال همانند ترکیبات متصل شونده به شیار dna می باشد. در روش فلورسانس رقابتی با دپی به عنوان یک پروب متصل شونده به شیار، طیف نشری کمپلکس دپی و dna با افزودن غلظت های مختلف دارو شروع به کاهش می کند. این کاهش به دلیل جابجایی دپی از شیار dna توسط لیگاند رقابتی که همان ترکیب اکسیندول a است می باشد. آزمایشات ویسکومتری با غلظت ثابت dna و غلظت های متغیر ترکیب اکسیندول a در غیاب و حضور امواج فراصدا صورت گرفت. با افزودن مقادیر مختلف دارو کاهش بسیار جزئی در ویسکوزیته محلول مشاهده شد. از آنجایی که تغییرات نسبتاً کوچک در ویسکوزیته dna نشان دهنده اتصال ضعیف به dna (اتصال به شیار) بوده، بنابراین نتایج تاییدکننده اتصال ترکیب با شیار dna می باشد. در آزمایشات تجربی نفوذ که در دمای 25 و 35 درجه سانتی گراد انجام گرفت. از پارامترهای به دست آمده نشان داده شد که با افزایش دما ثابت اتصال بیشتر شده که دلیل آن گرماگیر بودن واکنش است. محاسبات داکینگ مولکولی با نرم افزار اتوداک نیز اتصال به شیار بزرگ dna را برای این ترکیب پیش بینی می کند.

آنزیم اوره آز (ec 3.5.1.5) اوره را به آمونیاک و دی اکسید کربن تجزیه می کند. اوره یک محصول متابولیک سمی است که دفع آن بزرگ ترین مشکل بیماران کلیوی است. از کاربردهای اوره آز در بیوتکنولوژی بررسی محتوای اوره خون، ادرار، آب های طبیعی و فاضلاب های محیط زیست است. بهترین راه برای حذف و یا بررسی میزان اوره در محلول، تثبیت آنزیم اوره آز است. در این مطالعه آنزیم اوره آز بر سطح نانوذرات مغناطیسی اکسید آهن با روش جذب سطحی تثبیت شد. فعالیت آنزیم در حالت محلول و تثبیت شده بر نانوذرات مغناطیسی اکسید آهن سنجیده و پارامترهای سینتیکی vmax، km)،ph)و دمای بهینه تعیین شدند. سیلیکاژل بستر متداولی است که به راحتی عامل دار می گردد. آنزیم اوره آز بر بستر سیلیکاژل فعال شده، به روش کوالانسی تثبیت و پارامترهای سینتیکی آن نیز بررسی شد. همچنین، اثر امواج فراصدا با بسامد پایین بر ساختار، فعالیت، ph و دمای بهینه آنزیم آنزیم اوره آز بررسی شد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

هایپرگلایسمی یکی از عوارض حاد دیابت می باشد و ممکن است منجر به تغییرات نوروفیزیولوژیک، ساختاری، عملکردی و شناختی در مغز شود. یافته های تجربی بیان می کند که تولید بیش از حد ros و rns ، کاهش دفاع آنتی اکسیدانت و تغییرات مسیر های آنزیماتیک در افراد دیابتی می تواند موجب اختلالات عروقی، عصبی و... شود. هدف از انجام این تحقیق بررسی اثر هایپرگلایسمی حاد مکرر دوران نوزادی بر هیپوکامپ مغزهای نابالغ و تشنج پذیری و تغییرات رفتاری ناشی از آن در دوران پس از بلوغ کامل در رت می باشد. در این تحقیق از رت های نر و ماده نژاد ویستار استفاده شده است. به رت های 10 روزه، محلول دکستروز 50 % با غلظت g 2 به ازاء هر کیلوگرم وزن بدن موش (g/kg b.w. 2) به روش داخل صفاقی در دو زمان صبح و بعدازظهر به مدت 15 روز متوالی تزریق شد. گروه کنترل سالین دریافت کردند. مطالعات هیستولوژیک ناحیه ca3 هیپوکامپ با استفاده از روش دایسکتور بر روی مغز رت های 25 روزه انجام شد. مطالعات رفتاری نیز با استفاده از آزمون های فضای باز و ماز صلیبی مرتفع و تشنج پذیری ناشی از ptz در دوران بالغ (رت های 5 / 2 ماهه با محدوده وزنی 180-200 گرم) در گروه های نر و ماده هایپرگلایسمی و کنترل انجام شد. نتایج نشان داد که در دانسیته نورونی ناحیه ca3 هیپوکامپ مغز رت های نر 25 روزه در مقایسه با کنترل کاهش چشمگیر(p<0.01 ) وجود دارد. همچنین زمان تاخیری بروز تشنجات جنرالیزه در گروه های هایپرگلایسمی نر و ماده در مقایسه با کنترل کاهش داشت (p<0.05 ). نتیجه مقایسه بین گروه های نر و ماده به لحاظ آماری معنی دار نبود. نتایج مطالعات رفتاری نشان داد که در آزمون فضای باز فعالیت هیجانی گروه های هایپرگلایسمی نر و ماده کاهش و فعالیت جستجوگری افزایش می یابد. در آزمون ماز صلیبی مرتفع فعالیت های اضطرابی در رت های تجربی نر افزایش و در ماده های تجربی کاهش می یابد. مرگ سلولی و کاهش جمعیت نورونی هیپوکامپ در نتیجه هیپرگلایسمی حاد و مکرر دوران نوزادی احتمالا به واسطه افزایش تشکیل رادیکال های آزاد و تشدید مکانیسم های استرس اکسیداتیو می باشد. در نتیجه پیشگیری از افزایش حاد و مکرر سطح گلوکز خون روزانه در افراد غیر دیابتی و نرمال احتمالا موجب مهار آسیب ساختارهای نورونی cns می گردد.

گیرنده نوع یک فاکتور رشد شبه انسولین ‏‎ (igf-ir)‎‏ لازمه مطلق برای ایجاد و حفظ فنوتیپ تغییر شکل در خیلی از سلول ها است. سرطان پروستات یکی از متداول ترین سرطان های شناخته شده در بین مردان است. هدف از این رساله مطالعه و بررسی بیان ژن گیرنده ‏‎igf-i‎‏ و نقش آن در سرطانی شدن سلول های پروستات انسان است. در این تحقیق از دو دودمان سلولی سرطان پروستات انسان (غیروابسته به آندروژن) ، ‏‎pc-3‎‏ و ‏‎du-145‎‏ ، به عنوان مدلی جهت مطالعه سرطان پروستات انسان استفاده شد. مطالعات قبلی نشان داده است که این دو دودمان سلولی گیرنده نوع یک ‏‎igf‎‏ را بیان می کنند، در اینجا یک وکتور جدید بیان کننده آنتی سنس گیرنده igf-i ساخته شد که این وکتور دارای پروموتور ‏‎cmv‎‏ و سیگنال پلی آدنیلاسیون ‏‎sv40‎‏ است. دو دودمان سلولی با وکتور حاصل آنتی سنس گیرنده ‏‎(pigf-iras) igf-i‎‏ و یا وکتور خالی (کنترل) به طور پایدار ترانس فکت شدند. ترانس فکشن سلول های ‏‎pc-3‎‏ و ‏‎du-145‎‏ با وکتور ‏‎pigf-iras‎‏، به ترتیب ، باعث 2/40% و 45% کاهش در تعداد جایگاه های اتصال ‏‎igf-i‎‏ بر روی سطح دو سلول گردید. نتایج بدست آمده از منحنی رشد نشان داد که کاهش تعداد گیرنده های ‏‎igf-i‎‏ اثر مهاری بر روی رشد سلول ها در کشت تک لایه ای نداشته است. با استفاده از آزمایش ‏‎soft agar assay‎‏ توانایی ترانس فورماسیون سلول های ترانس فکت شده در ‏‎in vitro‎‏ مورد بررسی قرار گرفت. ترانس فکشن سلولهای ‏‎pc-3‎‏ و ‏‎du-145‎‏ ، باعث کاهش قابل ملاحظه ای در قدرت کلنی زایی این دودمان سلولی در محیط نیمه جامد آگار شد. نتایج بدست آمده در این تحقیق نشان می دهد که گیرنده نوع یک ‏‎igf‎‏ در ترانس فورماسیون سلول های سرطان پروستات انسان نقش مهمی دارد و کاهش تعداد گیرنده های ‏‎igf-i‎‏ در سطح سلول های سرطان پروستات می تواند باعث برگشت فنوتیپ ترانس فروم گردد.