بررسی سازوکار ضدمیکروبی نانوذرات اکسید روی و آنتی بیوتیک های سفتازیدیم و سیپروفلوکسازین علیه باکتری اسینتوباکتر بومانی

طی دهه های اخیر مقاومت آنتی بیوتیکی در میان سویه های اسینتوباکتر بومانی به صورت نگران کننده ای در حال گسترش است. مقاومت به آنتی بیوتیک ها باعث محدودیت در درمان عفونت های ناشی از این باکتری در بیماران گردیده است. یکی از راه های غلبه بر این مشکل استفاده از درمان ترکیبی است. با توجه به ویژگی های ضدمیکروبی نانوذرات اکسید فلزی می توان از آن ها در جهت افزایش فعالیت ضدمیکروبی آنتی بیوتیک ها استفاده نمود. تحقیقات نشان داده نانوذرات اکسید روی این توانایی را دارند که در ترکیب با آنتی بیوتیک ها مقاومت آنتی بیوتیکی را کاهش دهند، ولی سازوکار عمل این ترکیبات هنوز کاملاً مشخص نیست. در این مطالعه، نانوذرات اکسید روی با روش solvothermal سنتز شد و با روش های پراش اشعه ایکس، میکروسکوپ الکترونی روبشی و تعیین اندازه نانوذرات ویژگی های آن ها تعیین گردید. اثر ضدمیکروبی نانوذرات اکسید روی به تنهایی و به صورت توأم با آنتی بیوتیک های سفتازیدیم و سیپروفلوکسازین علیه سویه کلینیکی اسینتوباکتر بومانی ارزیابی شد. نتایج نشان داد که نانوذرات اکسیدروی با غلظت mg/ml 0.5 (mic) باعث مهار کامل رشد باکتری مذکور می گردد و علی رغم مقاومت باکتری به آنتی بیوتیک های سفتازیدیم و سیپروفلوکسازین غلظت نصف mic نانوذرات اکسید روی باعث کاهش قابل توجه مقاومت آنتی بیوتیکی گردید. سازوکار تأثیر توأم نانوذرات با آنتی بیوتیک های مذکور با روش های فلوسایتومتری، استخراج dna، میکروسکوپ فلورسانس و میکروسکوپ الکترونی روبشی بررسی گردید. در نمونه های تیمار شده با غلظت های توأم، ورود آنتی بیوتیک ها به درون سلول به طرز چشم گیری افزایش یافت و شکل سلول های باکتری از شکل میله ای به کروی تغییر پیدا کرد. همچنین در این غلظت ها یک سری ساختارهای رشته ای نیز ظاهر گردید ولی در dna باکتری تغییری مشاهده نشد. با توجه به نتایج مشاهده شده می توان پیشنهاد کرد استفاده توأم نانوذرات اکسید روی با آنتی بیوتیک های سفتازیدیم و سیپروفلوکسازین باعث افزایش نفوذپذیری غشاء باکتری، تغییرات ساختاری سلول های باکتری و در نتیجه کاهش مقاومت آنتی بیوتیکی می گردند.