دوران کودکی موثرترین و مهم ترین دوران زندگی انسان است. در این دوران است که خمیره ی خام کودک شکل می گیرد و اساس شخصیت آینده ی او را رقم می زند. کودک اگر از دیگر شهروندان مهم تر نباشد، اهمیت کمتری نیز نسبت به دیگران ندارد. اما در شهرهای امروز کودکان در فضاهای شهری نادیده گرفته شده اند و تقریبا هیچ کودکی نیست که بتواند آسوده خاطر از فضاهای شهری استفاده کند. مسئله ی اساسی این پژوهش مناسب نبودن فضای میدان هفت حوض برای حضور و فعالیت کودکان است و در این پژوهش سعی شده است تا راهکاری عملی برای حل این مسئله ارائه شود. بدیهی است که طراحی مناسب کودک، طراحی کودکانه نیست بلکه توجه به تمامی گروه های اجتماعی و به طور اخص کودکان دارد. مخاطبان اصلی در این پژوهش، کودکان دبستانی (6 تا 12 سال) هستند. میدان هفت حوض از مهمترین میدان های تهران است که از نظر جذب شهروندان تا حدود زیادی موفق بوده است. هفت حوض به دلیل پتانسیل خود در جذب شهروندان و همچنین موقعیت و جایگاه در منطقه به عنوان یک میدان و فضای بااهمیت، و نیز فضای گسترده و ابعاد مناسب، به عنوان نمونه ی موردی انتخاب شد. در این پژوهش تلاش شده است تا با نگاهی برابر به کودکان همچون دیگر شهروندان، راهکارهایی عملی برای بهبود شرایط فضاهای شهری (رویکرد موردی به میدان) به دست آید. برای دستیابی به این امر، ابتدا پیشینه ی نظری و عملی موضوع بررسی شده و نمونه هایی از پژوهش های مشابه در ایران و جهان مطالعه شد. سپس مطالعات میدانی انجام شده و محدوده ی مورد بررسی (میدان هفت حوض) مورد شناخت و بررسی قرار گرفت. همچنین از شهروندانی که به طور مستقیم با میدان سر و کار داشتند، هم کودکان و هم والدین، پرسش و مصاحبه شد. در نهایت با تجزیه و تحلیل اطلاعات بدست آمده، چشم انداز تدوین و اهداف اولیه ی پژوهش تدقیق شد. سپس با بسط سیاست ها و راهبردها، راهنمای طراحی در سه سطح کلان، میانه و خرد تدوین شد. در پایان آلترناتیوهایی برای طراحی محدوده ی مورد نظر پیشنهاد شد و در نهایت ترکیبی از آلترناتیوهای پیشنهادی به عنوان گزینه ی بهینه برگزیده و طراحی بر اساس آن انجام شد. واژه های کلیدی: کودک، میدان شهری، فعالیت، میدان هفت حوض