در بسیاری از آثار نویسندگان واژه محل در اسناد تجاری، معادل وجه نقد یا اعتبار قابل استفاده بکار رفته است؛ لذا صدور سازشی اسناد تجاری بر این مبنا، تنها در برات مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته است. در صورتی که گستره مفهومی محل، از وجه نقد و اعتبار قابل استفاده فراتر است؛ پذیرش رابطه حقوقی ابتدایی، میان طرفین سند تجاری به عنوان محل، منجر به توسعه مفهوم سازش در اسناد تجاری می گردد؛ بر این اساس سازش در اسناد تجاری نه تنها در رابطه میان صادر کننده و محالٌ علیه برات امکان پذیر است، بلکه پذیرش مفهوم محل به عنوان رابطه حقوقی منشاء، صدور و ظهر نویسی سازشی اسنادی همچون سفته و چک را نیز به ویژه در رابطه میان صادر کننده و ظهرنویسان با دارنده، توجیه می نماید و در نحوه مسئولیت امضاکنندگان و نیز حقوق و تکالیف دارنده آن موثر است.